Nederlands

Dit jaar vinden er presidentsverkiezingen plaats in Venezuela. De imperialistische mediaoorlog tegen Chávez wordt verder uitgebreid.

Zondag, 12 februari, 2012. Henrique Capriles wordt verkozen als kandidaat voor de oppositie om de strijd aan te binden met Chávez. De voorverkiezingen kregen de steun van de VS om stemmen te verzamelen tegen Chávez.

Zaterdag, 18 februari, 2012. De nieuwsdienst van de VRT bloklettert de vermeende woorden van Chávez aan Capriles: “Sukkel, je bent een marginaal varken”: (http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/120218_Chavez_MarginaalVarken).

Zowel De Morgen als Het Laatste Nieuws neemt het bericht over.

Handen Af van Venezuela zet eerst even de feiten op en rijtje en trekt dan opnieuw de conclusie dat de VRT zijn uiterste best blijft doen om het Venezuela van Hugo Chávez, via eenzijdige en bijzonder twijfelachtige berichtgeving in diskrediet te brengen. Er worden zelfs geen leugens geschuwd.

Een lesje Venezolaans Spaans:

Laat ons beginnen met een lesje (Venezolaans) Spaans. Het Spaans is een zeer rijke taal, en net zoals in andere talen worden er veel idiomatische uitdrukkingen gebruikt. In Venezuela gaat men daar zeer creatief (en vaak humoristisch en cynisch) mee om. Als een Venezolaan het heeft over een persoon die zich anders profileert dan hij werkelijk is, dan zegt hij: “tiene orejas de cochino” (hij heeft varkensoren), “trompa de cochino” (een varkenssnuit), “patas de cochino” (varkenspoten), “cola de cochino” (een varkensstaart) en “berrea como un cochino” (hij knort als een varken), “es un cochino” (hij is een varken). Met andere woorden als Chávez één of meerdere van deze uitdrukkingen gebruikt, dan zegt hij niet letterlijk dat Capriles een varken is, maar wel dat hij een schijnheilige of een hypocriet is.

Het artikel gaat nog verder. Chávez zou Capriles zelfs een “marginaal” varken genoemd hebben, een “sukkel”. Chávez gebruikte het lokaal Venezolaans woord “majunche” en dat betekent: saai, gewoon, matig, van mindere kwaliteit. Nergens sprak hij over een marginaal (“marginal” in het Spaans), noch over een sukkel.

We vragen ons af of er op de redactie van de VRT dan niemand werkt die voldoende kennis Spaans bezit om dit soort blunders te voorkomen. Zelfs de naam “Chávez” schrijven ze al jaren foutief (zonder accent). Of is er kwaadwillig opzet in het spel?

Wie is Henrique Capriles?

Henrique Capriles Radonski is een in Caracas geboren Venezolaan. Van 2000 tot 2008 was hij burgemeester van Baruta, een rijke buurt ten oosten van Caracas. Hij is nu gouverneur van de staat Miranda. Hij werd verkozen als kandidaat voor de oppositie, die verenigd is onder de MUD (Mesa de Unidad Democrática, de Verenigde Democratische Tafel).

Capriles is een sterk voorstander van de vrijemarkteconomie, verpakt in een sociaal jasje om sociale onrust te voorkomen. Zijn campagne is gebaseerd op vage beloftes voor “een beter Venezuela”.

Hij stelde regelmatig de interventies van de regering in de strategische sector van de economie in vraag.

Capriles is zoon van een rijke familie. De familie langs moeders kant (Radonski) is eigenaar van de grootste private bioscoopketen in Venezuela (CINEZ). De Capriles (langs vaders kant) zijn eigenaar van verschillende private mediakanalen (Cadena Capriles). Zij investeren grootschalig in de Venezolaanse private voedingsindustrie.

Door de rijkdom van zijn ouders kon Capriles studeren in de duurste privé-universiteiten van Caracas, in Italië en in de VS.

In 1998 huurde Capriles een appartement in Maracaibo (hoofdstad van de staat Zulia) om zodoende een zetel voor de Christendemocraten (COPEI) te winnen in het laatste Congres van de 4^de Republiek (1998). Een jaar nadat Chávez de verkiezingen won (1999) vormde hij samen met enkele andere leden van de oppositie een nieuwe partij (Primero Justicia), met basis in en rond Caracas. De partij ontving aanzienlijke financiële en strategische steun vanuit de VS. In 2001 was Primero Justicia de grootste begunstigde van VS-organisaties die fondsen leveren voor de “training” van de oppositie in Venezuela. Twee jaar later was Primero Justicia uitgegroeid tot een kleine nationale partij.

Tijden de staatsgreep van april 2002 haalde Capriles de krantenkoppen nadat hij op illegale wijze over de muur van de Cubaanse ambassade geklommen was. De ambassade is gelegen in Baruta, de gemeente waar Capriles burgemeester was en het ambassadepersoneel had het kantoor van Capriles gebeld voor politiebijstand. Een woedende menigte had namelijk de water- en elektriciteitstoevoer naar de ambassade afgesneden en dreigde de ambassade te bestormen. In plaats van de belegerde diplomaten te hulp te komen, vervoegde Capriles de menigte en klom over de muur, in achtervolging van regeringsmedewerkers van Chávez, waarvan de golpisten dachten dat ze een veilig onderkomen in de ambassade hadden gezocht. Hij zette de Cubaanse ambassadeur (Sánchez Otero) onder druk om vicepresident (Diosdado Cabello) en andere medewerkers van de Venezolaanse regering uit te leveren. Hoewel de ambassadeur wel met Capriles wou praten, maakte hij hem ook duidelijk dat hij de diplomatieke wetten overtrad. Capriles zei tegen Otero dat de situatie nog zou verergeren als hij geen toelating voor een huiszoeking kreeg. Toen de ambassadeur niet toegaf, verliet Capriles het domein en liet het ambassadepersoneel aan zijn lot over, terwijl buiten de dreiging van de menigte toe bleef nemen. Gelukkig braken er spoedig massale pro-Chávez protesten uit waardor de situatie keerde.

Capriles, sinds 2008 gouverneur van de staat Miranda, heeft het moeilijk om zijn op de vrije markt gebaseerde welvaartsideologie te verdedigen ten opzichte van de breed uitgebouwde en massale sociale projecten van de Bolivariaanse Revolutie. Zijn campagne: “Er is maar één weg”, die oplossingen belooft voor “alle problemen in Venezuela”, biedt geen concrete vooruitzichten. “Om de kosten te drukken”, probeert Capriles uit te leggen, “moeten we dit model, waarbij de Staat alles bezit en alle macht naar zich toetrekt zonder kansen aan te bieden, veranderen”.

Hij ziet daarbij over het hoofd dat de Staat helemaal niet “alles” bezit en dat dat ook niet de bedoeling is. Ook negeert hij het feit dat het BBP dit jaar met 4% steeg en trekt de juistheid van de cijfers, die door de Venezolaanse Centrale Bank werden vrijgegeven, in twijfel. Capriles heeft echter geen cijfers die zijn twijfels kunnen bevestigen.

Er loopt ook nog een rechtszaak tegen Capriles waarin hij beschuldigd wordt van fraude en administratieve corruptie. Hij zou contracten aangeboden hebben aan bedrijven die onderdeel zijn van zijn eigen imperium. Bovendien zou hij, samen met de burgemeester van Miranda gelden, die bestemd waren voor de lonen van arbeiders, verduisterd hebben. De aanklacht wordt gesteund door meer dan 2000 arbeiders.

Capriles zegt dat hij geen imperialist is. En dat is hij ook niet. Obama en Cameron, bijvoorbeeld, zijn imperialisten. Capriles is slecht een marionet, een lakei van de imperialisten. Hij is een pro-imperialist. Wat heeft hij ooit gezegd over de imperialistische dreiging tegen Venezuela? Hij die zo graag over de mensenrechten praat, wat heeft hij gezegd over de schendingen in Guantánamo, over de geheime gevangenissen van de CIA in Oost-Europa, over de volkerenmoorden in het Midden-Oosten? En wat met de aanvallen tegen de PDVSA (Venezolaanse Petroleummaatschappij in handen van de staat), of de blokkade tegen Cuba, de recente militaire dreiging tegen de Falklands? Het deert Capriles allemaal niet.

Capriles noemt zichzelf progressief, centrumlinks, en zweert bij de Lula-formule. (Lula is voormalig president van Brazilië). En hierin zit namelijk het gevaar. Er is geen enkele aanwijzing dat Capriles ook maar een beetje progressief zou zijn, integendeel: hij is een kleinburgerlijke aanhanger van de rechtse oppositie, dezelfde oppositie die destijds de fascistische staatsgreep plande en uitvoerde, met behulp van de VS.

En die vermomming, dat masker dat Capriles opzet, is niet meer dan een smerige truc om Chávez-aanhangers naar het andere kamp te halen. En dat heeft Chávez goed doorzien, en hij heeft er op gereageerd, Het is zijn plicht het volk te waarschuwen voor de misleidingen van Capriles. Zoals steeds doet Chávez dat op zijn manier. Hij heeft hem in niet mis te verstane woorden een schijnheilige genoemd. En dat, enkel dat, is de VRT opgevallen. En ze vonden het ook nog nodig om het op te blazen tot “marginaal varken”. Toen Capriles onlangs tijdens een TV-uitzending alle Europeanen beledigde door te stellen dat ze geen deodorant gebruiken en te insinueren dat ze vies en onhygiënisch zijn[i], hoorden we de VRT niet. Maar dat soort nieuws past niet in hun kraam. En waarom bericht de VRT niet (correct) over de achtergrond van Capriles? Maar goed, als zij het niet doen, dan doen wij het wel, en we zullen het blijven doen.

Is Capriles populair? Het verloop en de resultaten van de voorverkiezingen.

Volgens de VRT hebben “de verschillende oppositiepartijen zich met een ruime meerderheid achter één kandidaat geschaard”.

Laat ons eerste even vermelden dat de oppositiepartijen zeer verdeeld zijn, en steeds ruzie maken over posities. Ze maken afspraken achter gesloten deuren, om elkaar daarna te verraden. Toch beseffen ze wel dat ze één en dezelfde kandidaat moeten steunen om een kans te maken tegen Chávez. Omdat ze niet tot een akkoord kwamen, organiseerden ze voorverkiezingen.

Na afloop van de voorverkiezingen loog de oppositie over het aantal stemmen dat werd uitgebracht, om toch geloofwaardig over te komen, om Capriles een sterkere startpositie te geven voor de verkiezingen van oktober, om hem meer legitimiteit te geven.

Hoewel de oppositieaanhangers steeds de CNE (Nationale Electorale Raad) beschuldigen van gebrek aan neutraliteit, maakten ze nu zelf gebruik van de organisatie om hun voorverkiezingen te organiseren. Terwijl ze openlijk schreeuwen dat de regering een politiek van onderdrukking voert, mochten ze zelf hun eigen voorverkiezingen organiseren, campagne voeren (meestal gebruik makend van leugens en verdraaiingen), en mochten ze stemmen op een manier die zij verkozen. Om de fraude die ze pleegden te begrijpen, moeten we de rol van de CNE in de voorverkiezingen verklaren. De CNE is een onpartijdig instituut dat alle publieke verkiezingen begeleidt. Vakbonden en alle politieke partijen kunnen gebruik maken van deze diensten. De CNE leverde de stemcomputers en dataverwerking, maar de MUD verkoos zelf de eindresultaten te bepalen en openbaar te maken.

Volgens de MUD stemden er bijna 3 miljoen mensen en kreeg Capriles 62% van de stemmen (1,8 miljoen). Er zijn verschillende redenen waarom dit onmogelijk is:

De MUD gebruikte minder dan 8000 stemcomputers en een eenvoudige berekening, waarvan wij u de details besparen, bewijst dat er nooit zo veel mensen gestemd kunnen hebben in de beschikbare tijd. Bovendien kregen we persoonlijk berichten uit verschillende plaatsen in Venezuela dat er zeer weinig mensen op straat waren, tijdens de openingsuren van de stembureaus. Bij nationale verkiezingen is er dan altijd een enorme drukte, maar daar was nu geen sprake van, en vele stemlokalen waren zo goed als leeg. Ter vergelijking: bij de interne verkiezingen van de PSUV (regeringspartij) in 2010 werden er “slechts” 2,5 miljoen stemmen geteld, verspreid over meer dan 13000 stemcomputers.

Om meervoudig stemmen van één en dezelfde persoon te voorkomen wordt in Venezuela onuitwisbare inkt gebruikt. De stemgerechtigde dompelt dan zijn vinger in deze inkt na het uitbrengen van zijn stem. Ook machines, die vingerafdrukken lezen, kunnen ingezet worden. De MUD wenste geen gebruik te maken van deze machines en inktmethode was slechts optioneel.

Op TV feliciteerde Pablo Pérez, die als tweede eindigde, Capriles slechts tien minuten na de bekendmaking van de resultaten. Maria Machado, die derde eindigde, gaf zelfs haar nederlaag al toe vóór de bekendmaking van de resultaten, waarna de presentator van het programma haar verbaasd aankeek, haar onderbrak en snel overschakelde naar een andere gast. Toch wel vrij verdachte gebeurtenissen.

De MUD heeft nu alle bewijsmateriaal dat de fraude zou kunnen bevestigen verbrand, hoewel het Hoog Gerechtshof hen bevolen had al het kiesmateriaal over te dragen aan het RP (Republikeins Plan). Dit bevel was er gekomen na een aanklacht van een oppositielid (Rafael Velásquez) dat zijn twijfels had over de resultaten. Velásquez zei dat hij een stemlokaal in de gaten gehouden had, en dat er meer stemmen dan stemgerechtigden waren. Nog twee andere oppositiekandidaten hadden ook klachten gedeponeerd. Het Hoog Gerechtshof had daarom de MUD 24 uur de tijd gegeven om de materialen te overhandigen, maar toch werden deze verbrand. In typische oppositiestijl was het niet duidelijk wie er nu precies wat verbrand had. In Aragua liet zelfs een man het leven toen manifesten de verbranding van het electoraal materiaal probeerden tegen te houden, en in het tumult met de politie raakte een man onder een politieauto. Vier personen werden gearresteerd. Nadien vertelde de MUD dat de verbranding noodzakelijk was om de geheimhouding van de stemming te vrijwaren. De Westerse pers maakte tot nu toe nog nergens melding van de ondemocratische gevolgen van de verbranding: de resultaten kunnen niet aangeklaagd, herteld of geverifieerd worden en er is geen enkele transparantie.

Waarnemers stelden ook vast dat aanhangers van Capriles zich schuldig maakten aan overtredingen tegen de kieswet: er werden pamfletten uitgedeeld en stemmen gekocht nabij stemlokalen. Volgens Diego Arria, een rivaal van Capriles, werden zijn uitspraken gecensureerd op het privé TV-kanaal Globovision ten voordele van Capriles.

De president van de electorale commissie van de MUD verkondigde dat campagnevoerders van Pablo Pérez loterijen organiseerden in de nabijheid van stemlokalen, waar men huishoudtoestellen zoals koelkasten kon winnen.

De Venezolaanse oppositiepers en de Westerse pers vieren nu feest, ook in België, ook de VRT, zonder de resultaten van de voorverkiezingen in twijfel te trekken. Ze verklaren dat de oppositie duidelijk op één lijn staat, na een zeer grote opkomst en een “overweldigende” overwinning van Capriles. Niets is minder waar. Maar dat houdt ook de VRT angstvallig verborgen, want het is namelijk geen onwetendheid. Het is een bewuste keuze die gemaakt wordt. Ze willen vooral hun bazen niet tegen de haren instrijken, de leiders van dit land, de regering, de lakeien van de imperialisten. De kansen van Chávez op een overwinning bij de presidentsverkiezingen moeten vooral zo klein mogelijk gehouden worden. Wij noemen dat inmenging in de politiek van een soeverein land, gebruik makend van belastinggeld.

De VRT vertelt ronduit leugens

De VRT gaat helemaal in de mist als ze schrijft dat een groot deel van de media gecontroleerd wordt door Chávez. Dit is niet enkel onjuist, maar een grove leugen. In Venezuela is de overgrote meerderheid van de media (kranten, radio, TV) in handen van privéfirma’s (de oppositie), minder dan 10% is in de handen van de staat[ii]. Capriles zelf bezit al heel wat kanalen en kranten. Wat beledigingen betreft: het zijn vooral de oppositiekanalen die daartegen zondigen. De Venezolaanse media gaan ver, heel ver, om de regering aan te vallen. Vaak worden er ronduit leugens verkondigd, die meestal gemakkelijk te weerleggen zijn. De president wordt beledigd, vergeleken met Hitler en Mussolini. Voor zover wij weten werd Capriles nergens een nazi genoemd. We vragen ons af wat er zou gebeuren als men dat hier met de Koning doet, of in de VS met Obama. In Venezuela blijven deze kranten en televisiezenders gewoon bestaan. Beperking van vrijheid van meningsuiting? We denken het niet.

De VRT is een staatszender en de Belgische staat volgt slaafs de belangen van de imperialisten, geleid door de VS. Het artikel van de VRT is daar opnieuw een bewijs van.

En de Belgische kranten zijn geen haar beter (lees de volgende studie: http://www.indymedia.be/index.html%3Fq=node%252F26528.html). Vele daarvan zijn rechts tot extreem rechts gekleurd en het is hun opdracht alles wat links is af te keuren door de waarheid te verzwijgen of te verdraaien, door het volk dom te houden. Dat een krant als De Morgen zich hieraan ook regelmatig bezondigt, is toch op zijn minst vreemd. Die krant wil zich profileren als een kwaliteitskrant, terwijl de redacteurs en journalisten zichzelf verlagen tot het bedrijven van riooljournalistiek.

Venezuela is onder Chávez enorm geëvolueerd op vele gebieden: onderwijs, medische zorgen, armoedebestrijding, huisvesting, werkloosheid, …. De welvaartsindex blijft er stijgen en ook de economie is weer aan een groei begonnen, het BBP steeg met 4% en de prognoses zien er goed uit. Dit allemaal dankzij de investeringen van de regering in sociale projecten en in de economie. De winsten van de industrie verdwenen vroeger in de zakken van de VS en hun marionetten terwijl de bevolking aan haar lot overgelaten werd. Dank zij Chávez bestaat er nu een echte vorm van participatieve democratie: de bevolking en de arbeiders beslissen rechtstreeks mee over hun toekomst. We zullen nooit beweren dat in Venezuela alles perfect is, ook Venezuela kampt nog met problemen, maar die worden wel aangepakt door de regering, al is niet alles even gemakkelijk en snel op te lossen.

Over die positieve evolutie lezen we nooit iets in de Westerse pers, we lezen enkel maar negatieve berichten, halve waarheden, zelfs leugens die als doel hebben het Venezuela van Chávez te vernietigen. Die pers beledigt daarmee miljoenen mensen, die dankzij de frisse linkse wind in Venezuela (en grote delen van Latijns-Amerika) nu een beter leven hebben.

Maar we zullen ons blijven verzetten, voor de waarheid, voor rechtvaardigheid, voor de toekomst van Bolivariaans Venezuela!