Nederlands

Auteurs: Patrick Hens, Erik Demeester
5 september, 2011

Vredesactie, de Belgische tak van WRI (War Resistance International) voelde zich in mei 2011 geroepen om geweldloze actietraining te gaan geven in Venezuela. Ze schreven er op 1 september een artikel over, waarin ze het nodig vonden hun wel zeer vreemde kijk op de situatie in Venezuela te verkondigen. Dewereldmorgen vond dit blijkbaar zo “interessant” dat ze het publiceerden: http://www.dewereldmorgen.be/artikels/2011/09/02/vredesactie-werkt-mee-aan-geweldloze-actietraining-in-venezuela

Handen Af van Venezuela licht enkele passages uit het artikel toe:

“het land is sterk gepolariseerd tussen de voor- en tegenstanders van de flamboyante president Hugo Chávez en politiek protest wordt er al snel gecriminaliseerd”

Het klopt natuurlijk dat het land sterk gepolariseerd is. Dat is altijd zo wanneer er een revolutie aan de gang is. De strijd tegen de imperialistische elite vergt een kordate opstelling. Een halfslachtige houding kan het probleem niet oplossen: men kan niet “een beetje voor Chávez” zijn of “een beetje tegen de oppositie”. Deze houding zou de oppositie alle ruimte geven om hun slag thuis te halen en moet vermeden worden. In een revolutie kiest men duidelijk een kant. Ooit is het zo geweest dat het land niet gepolariseerd was (tenminste niet naar de buitenwereld toe). Het volk had toen niets te zeggen, leefde in armoede en had een zeer beperkte en dure toegang tot onderwijs en gezondheidszorg. Alles werd gedomineerd door marionetten van de VS die het volk onderdrukten en de inkomsten van het land verdeelden tussen zichzelf, de met hen meeheulende elite en de VS. Toen Chávez aan de macht kwam veranderde dat. Leve de polarisatie!

Dat politiek protest gecriminaliseerd wordt, is een grove leugen. Venezuela is een voorbeeld van vrijheid van meningsuiting. De pers is zo goed als voor 90% in handen van de oppositie, die de President beledigt (zelfs met Hitler vergelijkt), voortdurend leugens op de bevolking afstuurt en pogingen doet om de regering ten val te brengen, met financiële hulp van de VS [i]. Dit wordt door de regering toegestaan, maar de leugens worden vaak doorprikt en het volk wordt via de staatskanalen hiervan op de hoogte gebracht. Ooit weigerde de regering wel de licentie van een radio- en Tv-kanaal (RCTV) te verlengen, toen er bewijzen waren dat ze de staatsgreep van 2002 mee gesteund hadden.

Protesten worden steeds toegestaan. De opposanten gebruiken daarbij vaak geweld, om zodoende geweld vanwege de ordetroepen uit te lokken: het is een gekende taktiek. Toch leidt dit nooit tot het gebruik van ongeoorloofd geweld vanwege politie- of legereenheden. Ooit liep het wel anders af, bij de manifestaties tijdens de staatsgreep in 2002: toen begonnen sluipschutters geleid door de oppositie gericht te schieten op manifestanten met vele doden tot gevolg. De regering van Chávez heeft nooit politiek protest gecriminaliseerd, noch met geweld bestreden, integendeel zelfs.

“De regering stimuleert voortdurend een oorlogsmentaliteit”

Als er één land is dat zich tegen oorlog verzet, waar dan ook ter wereld, dan is het Venezuela. Onlangs nog stelde de regering Chávez, als één van de weinige, een vreedzame oplossing in het Libië-conflict voor. Het voorstel kreeg de steun van alle ALBA-leden en andere Latijns-Amerikaanse landen.

We willen even de puntjes op de i zetten wat betreft het “stimuleren van een oorlogsmentaliteit”. Het is duidelijk dat niet Venezuela, maar wel de VS en hun imperialistische lakeien, de agressoren zijn. De zeven (!) militaire basissen van de VS in Colombia zijn een rechtstreekse, militaire bedreiging voor de soevereiniteit van de omliggende landen. Het overgrote merendeel van de Latijns-Amerikaanse landen is het daarover eens. Dat ze zouden dienen om de drugshandel en de FARC te bestrijden is een drogreden. Al jaren is de VS militair aanwezig in Colombia, en dit heeft niet geholpen om de drugstrafiek aan banden te leggen, noch heeft het de FARC verzwakt. En waarom niet? Omdat men daar nooit echt mee bezig geweest is, het is slechts een rookgordijn om de echte reden achter de aanwezigheid te verdoezelen: de controle over de natuurlijke rijkdommen en economie van Latijns-Amerika, met het oog op zelfverrijking.

De geschiedenis heeft ons geleerd dat de inmenging van de VS in Latijns-Amerika, en in de rest van de wereld, niet vredelievend is, maar steeds gepaard gaat met militair geweld. Een opsomming van landen is hier niet nodig, het zijn er te veel. Venezuela zelf is al vaak het slachtoffer geweest. Vergeet niet dat er VS-oorlogsbodems klaar lagen in de wateren bij Caracas tijdens de staatsgreep van 2002. Ondertussen is gebleken en bewezen dat het allemaal behoorde tot een plan, opgezet door de CIA. Op Curaçao bevindt zich een militair vliegveld van de VS van waaruit al meer dan eens straaljagers met de wapens op scherp opstegen en het Venezolaanse luchtruim schonden, in de hoop dat het Venezolaans leger zou reageren. Dat zou dan een reden tot invasie kunnen creëren. In 2008 werd de vierde vloot opnieuw ingesteld: een nieuwe militaire bedreiging tegen Venezuela.

Nog steeds worden dagelijks Chávez-gezinde boeren op het platteland vermoord door militietroepen van de rijke, maar niet meer heersende, klasse, gesteund door de VS. Verschillende pogingen om Chávez zelf te vermoorden, werden verijdeld. Ook hier hebben de VS een hand in. Een ander voorbeeld van gebruik van geweld vanwege de VS om Latijns-Amerika opnieuw onder controle te krijgen is Honduras. En laat ons ook Irak, Afghanistan en meer recent Libië niet vergeten. De kans is niet denkbeeldig dat de VS gelijkaardige tactieken tegen Venezuela zal gebruiken om opnieuw controle te krijgen over de Latijns-Amerikaanse bodemrijkdommen.

Daarom is het niet meer dan normaal dat een president, die zijn land bedreigd ziet door militaire actie, zijn volk waarschuwt. Zijn vrees voor oorlog is volledig terecht, en hij heeft de plicht zijn land te beschermen en voor te bereiden. De aankoop van wapens dient niet om een oorlog te starten, maar om er één te voorkomen. Laat ons ten slotte ook niet vergeten dat Colombia veel meer aan bewapening spendeert dan Venezuela [ii].

“Ook de binnenlandse oppositie moet worden bekampt. De regering traint burgermilities en bewapent hen. Op de televisie roept Chávez gewapende burgermilities op om het land te verdedigen”

Er zijn inderdaad burgermilities in Venezuela, met een gecontroleerde toegang tot wapens. Deze zijn echter niet opgericht om de binnenlandse oppositie te bekampen maar om het volk de kans te geven zichzelf en het land te beschermen bij een imperialistische invasie. Het volk moet weten waar het dan voor staat, wat het kan doen om zich te beschermen. Hiervoor werd al een paar jaar terug de 'reserva' opgericht. Burgers worden op deze manier onder de leiding van het leger tijdens het weekeinde opgeleid. De 'reserva' vindt men terug in de wijken, in de bedrijven, op de universiteit enz. Dit initiatief is volledig gerechtvaardigd. Mochten de Europese regeringen hetzelfde hebben gedaan voor de Tweede Wereldoorlog, dan zou de bezetting door Nazi-Duitsland veel korter geweest zijn of zelfs onmogelijk. Ook Cuba heeft zijn volksmilities, en die zijn bijvoorbeeld al doeltreffend gebleken bij de invasie in de Varkensbaai. Chávez wil bereiken dat de VS twee keer nadenken, voor ze verder gaan met de systematische, gewelddadige herovering van de controle over Latijns-Amerika. En daar slaagt hij (tot nu toe) ook in, zonder gebruik van geweld.

Dat Vredesactie totaal niet op de hoogte is van de situatie in Venezuela is dus duidelijk. Zouden ze eigenlijk wel beseffen dat ze door de publicatie van dit soort artikels schade toebrengen aan de linkse stromingen in Latijns-Amerika – die vooral dankzij de successen van Hugo Chávez in gang werden gezet – en dat ze (misschien wel ongewild) in de kaart spelen van de imperialisten en contrarevolutionaire bewegingen.

Laat ons ook niet vergeten dat Vredesactie en WRI anarchiserende bewegingen zijn. De anarchisten (in Venezuela) zijn tegenstanders van Chávez. Zij vinden dat de Bolivariaanse revolutie niet bestaat en dat de beweging ingezet in 1998 met de verkiezing van Hugo Chávez slechts een verderzetting is van het beleid dat vroeger werd gevoerd [iii]. Een bizarre stelling die niet wordt gedeeld noch door de Venezolaanse burgerij, grote landeigenaars en ook niet door het Amerikaanse imperialisme die in de Bolivariaanse revolutie - terecht - een grote dreiging ziet voor haar belangen. Waarschijnlijk verwarren ze ook de leiderscapaciteiten van de President of zijn charisma met ‘autoritarisme’. Leiderschap associëren ze met gezag, en daar hebben ze een bloedhekel aan. De door Chávez gestimuleerde ontwikkeling van ‘gemeenschapsraden en -macht’ in de wijken, net als de arbeiderscontrole in bedrijven, gaat eerder de andere richting uit dan deze van het ‘autoritarisme’, ttz een revolutie die van onderuit wordt gestuwd.

Onze vraag aan Dewereldmorgen: “hoe is het mogelijk dat jullie dergelijke contrarevolutionaire propaganda publiceren?”

Onze boodschap aan Vredesactie en WRI: “Handen af van Venezuela!”

Handen Af van Venezuela

http://www.facebook.com/groups/handenafvanvenezuela/

http://www.handsoffvenezuela.org/nederlands/