Nederlands

De mediaoorlog tegen Venezuela is niet nieuw. De westerse pers probeert al jaren via verdraaiingen en halve waarheden, het verzwijgen van positieve gebeurtenissen en soms ook regelrechte leugens de regering van het land in een slecht daglicht te stellen. Ook de openbare omroep doet daar al jaren aan mee. De VRT stuurde onlangs een journalist, Mattias Tuyls, naar Venezuela om er een reportagereeks te maken: “¿Qué pasa Venezuela?”. In de reeks wordt een bijzonder eenzijdig en vertekend beeld van Venezuela gegeven. Het ging zelfs zo ver dat er ook hier weer duidelijk leugens verteld werden. Handen Af van Venezuela volgde de serie op de voet en reageert.

Trailer

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38846?video=1.2334045

Een opsomming van wat er verteld werd:

• De protesten worden gewoon vermeld (zonder enige verdere uitleg).
• Dan gaat het over de "stijgende criminaliteit". Criminaliteit is inderdaad nog steeds een probleem, maar volgens de officiële cijfers is er op meerdere plaatsen verbetering merkbaar. De regering bedenkt ook nieuwe initiatieven om het probleem te verhelpen. Ze doet dat op twee manieren. Er is de preventie van criminaliteit door het creëren van een hogere levensstandaard, meer basisdemocratie, behandelingsprogramma’s en meer betrokkenheid van de gemeenschappen. Maar ook via eliminatie van de bronnen van criminaliteit, zoals drugs, straffeloosheid bij de politie, illegale wapens en het bestrijden van de infiltratie van paramilitairen. De regering beseft maar al te goed dat criminaliteit een systematisch probleem is dat niet snel opgelost kan worden en dat een beleid op lange termijn vereist is. Vele regering van andere landen gaan enkel repressief te werk bij de bestrijding van criminaliteit, het kortetermijnbeleid, en het is deze aanpak die de oppositie voorstelt. Voor de strijd tegen de sociale misdaden, ongelijkheid, armoede, vernedering, onrecht, seksisme en imperialisme verdient de Venezolaanse regering echter alle eer. Deze misdaden worden door de opposanten nooit tot de criminaliteit gerekend.
• Ook "het kelderen van de olieprijzen" wordt in deze trailer aangehaald. Dat is inderdaad een probleem voor Venezuela, maar de Venezolaanse regering heeft daar geen invloed op.
• Dan weet de VRT-journalist ter plaatse, Mattias Tuyls, te vertellen dat Venezuela "geen tropisch paradijs is". Venezuela is inderdaad niet overal een tropisch paradijs, maar op vele plaatsen wel, zoals dat het geval is in alle tropische landen.
• Een Venezolaanse vrouw wordt getoond die een onvriendelijk gebaar maakt naar de filmploeg, terwijl de meeste mensen in Venezuela toch wel gewoon zeer vriendelijk zijn.
• Het volgende beeld is dat van een Venezolaanse mevrouw die als eerbetoon een kopje koffie bij een foto van Chávez zet. De Venezolaanse bevolking wordt hier duidelijk door de documentairemakers als achterlijk, dom en onbeschoft (vorig punt) afgebeeld. Een schandelijk vertoon van minachting van de VRT voor de Venezolaans bevolking.
• Tot slot volgt nog een beeld van een ouder appartementsgebouw. Dit soort gebouwen vindt men in alle landen terug. Venezuela kent echter ook zeer veel nieuwe wijken, en appartementsgebouwen, er werden de laatste jaren honderdduizenden moderne huizen gebouwd voor de bevolking.
• De (toevallige?) bijna-verspreking van de presentatrice: "Maburro" in plaats "Maduro" moet misschien door de vingers gezien worden. (De oppositie noemt hem Maburro, "burro" betekent ezel).

Er wordt niets verteld over de verwezenlijkingen. Ondanks de economische problemen blijft Venezuela in de sociale projecten investeren, stijgt de werkloosheid niet en blijft de ongelijkheid dalen.

Geen woord over de economische oorlog en de sabotage vanwege de oppositie, gesteund door het westen.

Geen woord over verijdelde staatsgreep van enkele maanden geleden en de recente dreiging van de VS aan het adres van Venezuela.

Dat belooft!

Aflevering 1: Verdeeld land, verdeelde stad

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38868?video=1.2336506

De eerste aflevering (11/05) viel nogal mee. Er zaten wel wat zeer kromme vergelijkingen in. Zo werd beweerd dat de rijkere klasse zich moest afschermen in beveiligde wijken. De rijke klasse leeft echter al lang in beveiligde wijken, ook voor de tijd van Chávez. Chávez was president van 1999 tot zijn dood in 2013, daarna werd Maduro verkozen. Er was voor 1999 veel meer armoede dan nu en de rijkeren moesten hun bezittingen en huizen op een gegeven moment gaan beschermen tegen inbraken en overvallen. Daarom leven ze in elitaire wijken, die vrij zwaar beveiligd zijn, en waar iemand die er ook maar een beetje "arm" uitziet niet binnen mag. Dit is dus niet nieuw, en het is zeker niet ontstaan tijdens de regering Chávez. Het is ook niet uniek voor Venezuela. In de meeste landen waar een grote ongelijkheid bestaat of bestond is dat zo.

Ook de bewering dat je in Venezuela MOET kiezen voor of tegen de regering, voor of tegen het "chavisme", is larie. Alsof er lijfstraffen op zouden staan. Veel Venezolanen zijn politiek niet actief of niet geïnteresseerd, niet uitgesproken pro-regering noch pro-oppositie. De gemiddelde Venezolaan is wel meer politiek actief dan pakweg de gemiddelde Belg. En dat is maar goed ook. Het is de erfenis van Chávez, dat ze nu nog steeds blijven vechten voor hun rechten.

Vooral te onthouden is de getuigenis van de Venezolaan die reporter Tuyls terecht wijst wanneer hij een domme opmerking maakt over de migratie van Venezolanen naar Colombia.
Tot hier toe echter geen enkele analyse van de huidige situatie.

Aflevering 2: Geen papier, geen krant

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38900?video=1.2339438

Het kon niet blijven duren. De eerste leugens worden verkondigd.

Volgens Tuyls zou Venezuela een “extreem voorbeeld van onderdrukte persvrijheid zijn”. Wie onafhankelijk bericht, zou tegengewerkt worden. Er werden in 2014 meer dan 500 inbreuken tegen de persvrijheid gerapporteerd. De meeste TV-stations en kranten zouden in handen zijn van de regering. De kranten Ultimas Noticias en El Universal zouden overgenomen zijn door de regering. En dan volgt er nog een hele uitleg over “tekort aan papier”.

De feiten op een rijtje:

• In Venezuela is de overgrote meerderheid van alle mediakanalen (TV, radio, kranten) in handen van de privésector, ongeveer 70%. 5% is in handen van de staat en 25% zijn lokale, gemeenschapskanalen. Het TV-kanaal van de staat haalt slechts 6% van de kijkcijfers.
  Zelfs bij Wikipedia zijn ze daarvan op de hoogte: “Most of Venezuela's mass media are privately operated and derive most of their revenues from advertising, subscriptions, and sale or distribution of copyrighted materials. A small proportion of the Venezuelan television, newspaper, and radio markets is controlled by state-owned outlets. The government has its own news agency, Agencia Bolivariana de Noticias”.
• De overgrote meerderheid van de oppositiekranten en mediakanalen (ook internationaal) overspoelt de lezers en kijkers met leugens en halve waarheden, fotomanipulaties en zware beschuldigingen aan het adres van de regering. Vele van deze kanalen waren trouwens actief betrokken bij de staatsgreep in 2002 tegen Chávez en toonden trots de machtsovername van Carmona en de ondemocratische ingrepen die hij verkondigde. Ze zonden ook gemanipuleerde beelden uit van Chávez-aanhangers die zogezegd op de massa’s met scherp schoten. Latere beelden bevestigden de manipulatie.
  Niets was minder waar, de dodelijk slachtoffers vielen door huurlingen, scherpschutters (ingezet door de oppositie) en eenheden van de politie die onder het bevel stonden van een oppositieburgemeester. Toen het tij begon te keren, en het volk op straat kwam om de democratie te herstellen, verkondigden ze ook toen al leugens over wat er werkelijk aan de hand was in het land of verzwegen de waarheid. Ze toonden tekenfilmpjes in de plaats. In vele landen zouden deze kanalen uit de lucht gehaald worden. In Venezuela bestaan de meeste nog steeds. Het venijn waarmee ze ook nu nog de verwezenlijkingen van Venezuela ongedaan proberen te maken, zodat hun trawanten opnieuw de economie en de macht in handen kunnen krijgen, zou in vele landen op stevig verzet of maatregelen botsen. In Venezuela kan het gewoon verdergaan. De bewering dat er in Venezuela geen persvrijheid zou zijn is totaal uit de lucht gegrepen en vermoedelijk onderdeel van een internationale mediaoorlog tegen Venezuela, tenzij Tuyls natuurlijk gewoon dom of onbekwaam zou zijn. Het feit dat de VRT daar zelf kan gaan filmen zonder dat ze gecontroleerd worden, staaft trouwens ook niet echt zijn beweringen.
• En waarom kiest Tuyls voor de krant El Carabobeño? Het is een tabloid die bekend staat voor zijn hevige aanvallen tegen de regering vanuit uiterst rechtse hoek.
• Een andere regelrechte leugen is de bewering dat de kranten Ultimas Noticias en El Universal overgenomen zouden zijn door de regering. Ultimas Noticias werd in 2013 verkocht aan een Venezolaanse investeringsgroep (Grupo Ultimas Noticias) en de eigenaars van El Universal (de familie Mata) verkocht de meerderheid van de aandelen in 2014 aan een Spaanse investeringsfirma: Epalisticia S.L.
• En natuurlijk worden er als onderdeel van een breder plan meldingen gedaan van “inbreuken tegen de persvrijheid”. De aanvallen tegen Venezuela zijn de laatste twee jaar fel opgevoerd, de mediaoorlog is daar een onderdeel van. En de VRT neemt er gewoon aan deel.
• In Venezuela zijn ook kleine en lokale gemeenschapskanalen ontstaan. Zij die vroeger hun stem niet konden laten horen, hebben nu toegang tot de radio- en tv-golven en kunnen ongehinderd lokale kranten drukken. Op deze manier kreeg het volk toegang tot de media in Venezuela en werden deze gedemocratiseerd.
• En dan komt er nog een heel verhaal over de tekorten aan papier. Er is in Venezuela een economische oorlog aan de gang en er wordt schaarste gecreëerd. De regering treft wat dit betreft zeker niet de meeste schuld. Het is trouwens in haar nadeel. Maar dat is een ander verhaal, ook onderdeel van de destabilisatiepogingen. Ook papier is er soms te kort, maar dat het de bedoeling is hiermee de (oppositie)kranten te treffen is wel heel kort door de bocht. De papiertekorten hebben de oppositiekranten en -kanalen in ieder geval niet belet hun aanvallen tegen de regering op te voeren de laatste twee jaar, integendeel.

Dit soort leugenachtige aanvallen (die niet onderbouwd, noch omkaderd, noch gebaseerd zijn op een objectieve en kwaliteitsvolle analyse) van een openbare zender tegen een land, betaald met het belastinggeld van de bevolking, zijn werkelijk een schande. Als er dan al kritiek te spuien valt over de pers en de media dan komt in de eerste plaats het westerse leugen- en verdraaiingsapparaat in het vizier, ook dat van België.

Aflevering 3: Een land schuift aan

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38912?video=1.2340625

Het wordt nu overduidelijk. De serie van de VRT is een doelbewuste campagne om het land in een slecht daglicht te plaatsen. Ook op de radio gaat het plots over Venezuela. Nadat we de VRT al op regelrechte leugens betrapten in de vorige aflevering, wordt ook nu weer de waarheid verzwegen.

Terecht stelt journalist Tuyls vast dat de mensen in Venezuela moeten aanschuiven om producten in te kopen. Volgens de VRT is er een tekort aan alle basisproducten. Er is echter niet altijd een tekort aan alle basisproducten: de ene dag is het bijvoorbeeld melk, de andere dag is het kip. Het varieert. Op andere dagen is dan op bepaalde plaatsen weer alles te verkrijgen. Maar de schaarste is er wel.

De oorzaak van de schaarste is volgens de VRT het feit dat “de overheid de prijs van basisproducten kunstmatig laag houdt, waardoor de eigen productie stil is gevallen”. En “door de torenhoge inflatie zou importeren niet meer aantrekkelijk zijn”.

Nu is het zo dat Venezuela aan de “Dutch disease” lijdt, te afhankelijk is van petroleum en dat er daardoor nooit veel eigen productie van andere producten geweest is. De regering probeert dit geleidelijk aan op te lossen door basisproducten en vooral voeding meer zelf te gaan produceren. En ze slagen daar ook gedeeltelijk in, maar voorlopig nog niet voldoende. Dat de schaarste vooral te wijten is aan de economische oorlog van de privésector tegen het land, met als doel de regering ten val te brengen, is bij de VRT nog niet opgekomen. Ze leerden blijkbaar niet veel uit de geschiedenis, hoe Allende ten val gebracht werd door extreemrechts, gesteund door de VS. De toestand in Chili toen is zeer vergelijkbaar met wat er in Venezuela aan de hand is.

Waarom is er schaarste en is de inflatie zo hoog? De inflatie, het achterhouden van goederen, de te hoge prijzen, speculatie, kapitaalvlucht, corruptie, stopzetting van investeringen en andere plagen die de arbeiders en het volk treffen kennen hun oorsprong in het systeem dat door de oppositie en door de VRT verdedigd wordt: het neoliberalisme.

De overgrote meerderheid van de ondernemers produceert niet om te voldoen aan de behoeften van de samenleving, maar om winst te maken. Als ze een grotere winst kunnen maken door goederen te importen met dollars aangekocht aan de officiële koers bij de staat (CADIVI), om daarna de goederen te verkopen aan de veel duurdere parallelle wisselkoers, zullen ze dat doen, ook al is dat illegaal. Als ze met goedkope dollars containers vol schroot kunnen importeren, terwijl ze de dollars op de parallelle markt verkopen, zullen ze dat ook doen.

Dit is onderdeel van de normale werking van het systeem dat winstbejag nastreeft. De aard van de ondernemers drijft hen ertoe een grotere meerwaarde, een grotere winst, dan nodig te genereren. Daarom kunnen ze onder geen enkele voorwaarde een regelgeving toestaan op hun winsten, op het bedrag van de meerwaarde, op import, of op wat dan ook.

Een van de onderdelen van de economische oorlog is daarom de weerstand van de ondernemers tegen prijscontrole en tegen controle op de valuta.

Een ander onderdeel is opzettelijke, politiek gemotiveerde sabotage. Men haalt op een georganiseerde manier producten van de markt zodat de economie in elkaar zou storten en geeft de regering de schuld voor de problemen. Daar zijn ook beelden en bewijzen van: tonnen opgeslagen basisproducten, waaronder medicijnen, of producten bestemd voor smokkel naar Colombia worden zeer regelmatig ontdekt. De VRT zag de beelden blijkbaar nooit en legt deze feiten gewoon naast zich neer. Het is exact dezelfde tactiek als degene die door de imperialisten gebruikt werd tijdens de regering van Allende in Chili in 1971-73, ter voorbereiding van de staatsgreep, waarna Pinochet aan de macht kwam. Nixon had de opdracht gegeven de “economie te laten schreeuwen”.

Een derde onderdeel is de weigering tot investeren. De ondernemers voelen dat hun investeringen niet veilig zijn omwille van het bestaan van de Bolivariaanse revolutie, die de arbeiders vertrouwen in hun eigen kracht heeft gegeven. Een ondernemer zal niet investeren in een fabriek, of deze uitbreiden, als de kans bestaat dat de arbeiders, gesterkt door de regering, een socialistische raad zullen opzetten ter verbetering van de werkomstandigheden of ter verhoging van de lonen, of de onteigening van het bedrijf zullen eisen.

Maar natuurlijk zien ze dit bij de VRT anders, van de daders maken ze slachtoffers.

Dan is er in deze uitzending nog een econoom die de toestand in Venezuela vergelijkt met die in Griekenland en Oekraïne. Hij “vergeet” daarbij te vermelden dat ondanks de economische moeilijkheden de Venezolaanse regering tot nu toe niet bespaarde op sociale uitgaven, noch in de huisvesting, dat de werkloosheid niet steeg en laag blijft (ongeveer 6%), dat onderwijs en medische zorgen gratis blijven, dat de ongelijkheid blijft dalen en dat de koopkracht min of meer op peil gehouden wordt door de regelmatige verhogingen van de minimumlonen. De meeste cijfers werden trouwens bevestigd door verschillende instellingen van de Verenigde Naties. In vele Europese landen kreunt het volk onder de neoliberale besparingsmaatregelen. Als men Venezuela dus echt wil vergelijken met andere Europese landen, dan komt het land er duidelijk als overwinnaar uit.

En dan wordt getoond hoe “gevaarlijk” de missie van de VRT-filmploeg wel is, want voor het filmen van de wachtrijen of van de lege rekken kan men in de gevangenis belanden, volgens Tuyls. Toch wel verwonderlijk dan dat ze eerst uitgebreid beelden tonen van de wachtrijen, zonder dat er ook maar een interventie van een agent te zien is naar aanleiding van het “illegaal” filmen. De filmploeg gaat dan maar het warenhuis binnen met een verborgen camera, vanwege het “gevaar”. Zou het kunnen dat het opgezet spel is om het zogezegde “gebrek aan persvrijheid” nog maar eens aan te klagen? Mocht dat echt verboden zijn dan zouden agenten wel degelijk een en ander controleren. Anderzijds moet je hier in België zo ook maar niet gelijk welk warenhuis onaangekondigd met een volledige filmploeg binnenvallen.

De beelden die ze laten zien zijn natuurlijk beelden van een warenhuis met lege rekken. Er zijn ook warenhuizen met volle rekken. Waarom ze die niet uitkiezen om te gaan filmen, is ondertussen duidelijk. Maar nogmaals: er is wel degelijk schaarste.

Daarna klaagt Tuyls het feit aan dat er enkel aankopen kunnen gebeuren op vertoon van een identiteitskaart. Hij vertelt er niet bij dat dit nodig is om te voorkomen dat georganiseerde bendes “bachaqueros” in grote hoeveelheden goederen aankopen om met woekerwinsten door te verkopen. Later in deze aflevering beweert Tuyls dan dat die “bachaqueros” het doen om te overleven, want “de Venezolanen zijn vindingrijk”. In werkelijkheid versterken deze “bachaqueros” op een illegale manier het effect van de economische oorlogsvoerging en de moedwillige creatie van schaarste vanwege de privésector en zijn het kwaadwillige opportunisten die via het maken van woekerwinsten aan zelfverrijking doen ten koste van de bevolking. Om te overleven moeten ze het echt niet doen, want er zijn in Venezuela voldoende werkgelegenheid en sociale voorzieningen om op een legale manier een degelijk leven te leiden. Maar voor de VRT is deze criminele manier van zelfverrijking “niet meer dan een overlevingsstrategie”. Onze staatszenders heeft dus wel begrip voor criminelen die uit winstbejag de beschikbaarheid van basisgoederen voor het volk in gevaar brengen.

En natuurlijk komt in elke aflevering het beeld van Maduro terug die iets over “gringo’s” vertelt om hem bewust in het belachelijke te trekken. Dit beeld heeft geen enkele toegevoegde waarde, net als het “uitsterven” van het volkslied in de intro niets toevoegt. Pure provocatie. Zouden ze bij de VRT beseffen dat Maduro bij die uitspraak wel degelijk een denk- en taalfout maakt?

De VRT kiest de kant van de rechterzijde in Latijns-Amerika: om het met een vergelijking uit te drukken: ze verkiezen Pinochet boven Allende.

Aflevering 4: Gezocht! Turistas

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38918?video=1.2341496

“Mooi stranden, bergen en jungle”, zeggen ze bij de VRT. Enkele afleveringen geleden klonk het nog als volgt: “Venezuela is geen tropisch paradijs”.

Het klopt ook dat Venezuela nooit echt heeft ingezet op internationaal toerisme. Er zijn dan ook heel wat nadelen verbonden aan internationaal massatoerisme. Het gaat vaak samen met uitbuiting van en minachting voor de plaatselijke bevolking, om nog maar te zwijgen van de schade die er op ecologisch vlak aangericht wordt.

Wel wordt er werk gemaakt van het verbeteren van de veiligheid en de properheid van vele toeristische plaatsen, stranden en rivieren. Vaak ook met succes. Enkele paradijslijk mooie eilandjes die voorheen enkel te betalen waren voor een zeer rijke elite werden ook via ingrepen van de staat toegankelijk gemaakt voor de minder begoede Venezolaan. Ook op dit vlak vond er dus een democratisering plaats.

Het nationaal toerisme floreert echter. Dit jaar trokken miljoenen Venezolanen tijden de paasweek (de belangrijkste vakantieperiode in het land) erop uit naar de stranden en rivieren. Elk jaar stijgt het aantal binnenlandse toeristen. De pogingen van de internationale media om aan de wereld te verkondigen dat het allemaal pure ellende is in Venezuela, worden dus ook door deze feiten tegengesproken.

De VRT zal je deze dingen niet horen zeggen.

Deze uitzending is opnieuw een samenraapsel van bewust geselecteerde fragmenten die niets structureels zeggen over de huidige situatie in Venezuela. Totaal overbodige aflevering. Zonde.

Aflevering 5: Hard tegen hard

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/journaal/2.38960?video=1.2343722

VRT-journalist Tuyls zocht iemand met problemen aan de waterleiding en natuurlijk vond hij die. Er is ook in Venezuela niet altijd en overal water, zoals dat in tropische landen wel meer het geval is. Het helpt natuurlijk ook niet echt als mensen bij de minste problemen zelf de straat gaan openbreken en aan de leidingen beginnen sleutelen, zoals duidelijk in de reportage te zien is. Integendeel, het verergert de situatie en is een van de redenen waarom de problemen soms terugkomen of niet opgelost geraken. Vaak wordt dan met de vinger naar de regering gewezen. Waar in de reportage niets over verteld wordt, is het feit dat in 1999 82% van de bevolking in Venezuela toegang had tot drinkwater, terwijl dat nu meer dan 95% is. Dit cijfer zegt toch wel meer dan de beelden en de uitleg van een doe-het-zelver ergens in een wijk van Caracas.

En dan wordt natuurlijk een van de oppositieleiders, Henrique Capriles, opgevoerd die een bezoek aan de wijk brengt. Hij meent nog maar eens te moeten insinueren dat er fraude gepleegd werd tijdens de vorige presidentsverkiezingen. Hij deed dat toen ook en eiste een hertelling. Die werd ook uitgevoerd en bevestigde de resultaten. Internationaal erkenden alle landen de verkiezingsuitslag, de Verenigde Staten aanvankelijk wat schoorvoetend, wat niet verwonderlijk is. Jimmy Carter (ex-president van de VS, en dus niet meteen een “revolutionair”) noemde de verkiezingen in Venezuela de meest transparante en de beste ter wereld. Enkel de Venezolaanse oppositie heeft dat nog niet begrepen.

Capriles zegt dan tegen de VRT-filmploeg dat hij blij is dat ze hem komen filmen, want in Venezuela zou hij uit de media geweerd worden. Toch wel raar dan dat een buitenlandse filmploeg hem zomaar kan gaan filmen en dat de beelden over heel de wereld verspreid kunnen worden. De waarheid is dat Capriles niet uit het nieuws weg te branden is, dat hij zeer regelmatig via de verschillende mediakanalen aanwezig is. De overgrote meerderheid daarvan is in privé- en dus in oppositiehanden, en die zullen hem zeker niet weren. Hij zelf neemt het niet zo nauw met de persvrijheid: op zijn politieke bijeenkomsten werden al meer dan eens filmploegen of journalisten van de staatsmedia de toegang geweigerd.

Henrique Capriles is de zoon van een steenrijke Venezolaanse familie die een bioscoopketen en mediakanalen bezit. Ze heeft ook aandelen in de privévoedingsindustrie. Zijn partij, Primero Justicia, ontving aanzienlijke fondsen vanuit de VS. Hij was ook actief betrokken bij de staatsgreep tegen Chávez in 2002. Meer dan tweeduizend arbeiders klaagden hem ook aan voor het plegen van fraude met het geld dat voor hun lonen bestemd was. Capriles was ook een van de aanzetters tot de dodelijke straatprotesten van 2014. Het is eigenlijk verwonderlijk dat deze man nog op vrije voeten is.

En dan volgen er beelden van de 1-mei-toespraak van Maduro. Veel rode kleuren, geen opposanten, het feest van de arbeid zegt hen niet zo veel, en dat is dan zachtjes uitgedrukt. De “Venezuela-specialist” van de VRT heeft het niet over het gebrek aan interesse vanwege de oppositie voor de strijd van de arbeiders, maar meent te weten dat nog slechts 22% van de bevolking Maduro steunt. Het is niet duidelijk waar hij de cijfers haalt maar een recente peiling van maart 2015 van Hinterlaces (een onafhankelijk Venezolaans peilingsbureau) geeft de volgende resultaten:

• De pro-regeringspartijen halen samen 41% van de stemmen, waarvan de partij van Maduro (PSUV) 39% steun krijgt en 2% gaat naar kleinere partijen.
• De oppositiepartijen halen samen 21% van de stemmen. Geen enkele oppositiepartij haalt meer dan 4% op zich. De steun voor de PSUV (39%) is dus 10 keer groter dan de steun voor gelijk welke oppositiepartij.
• 37% van de Venezolanen steunt geen enkele politieke partij.
• 74% vindt het beleid van Hugo Chávez tijdens zijn regeerperiode positief (2 jaar na zijn dood)
• 59% identificeert zich met de idealen van Chávez, 23% met de idealen van de oppositie.
• 1200 mensen werden bevraagd en de bevraging heeft een betrouwbaarheid van 95% en een foutenmarge van 2,7%.

De resultaten verschenen in oppositiekrant “El Universal”.

Onafhankelijk internationaal peilingsbureau International Consulting Services kwam in maart 2015 tot de volgende bevindingen:

• 63,3% van de Venezolanen hebben vertrouwen dat de regering van Maduro de problemen zal oplossen (schaarste, inflatie, onveiligheid). 36,2% heeft daar geen vertrouwen in.
• Mochten er in maart verkiezingen geweest zijn dan zou Maduro 55,8% van de stemmen halen en de kandidaat van de oppositie 33,7%. 9,2% was onbeslist.
• 71% van de ondervraagden had een negatief oordeel over de MUD (verenigde oppositiepartijen). 27,5% had een positief oordeel.
• 87,1% vond de recente oppositieprotesten gewelddadig, 9,4% vond dat niet.

Opnieuw dus duidelijk foute berichtgeving van onze geliefde staatszender.

Aflevering 6: Weg

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/2.38907/1.2340227

VRT-reporter Tuyls brengt een bezoekje aan “meester Joaquin”, een leraar die hij nog kent van twintig jaar geleden, toen hij in Venezuela verbleef in het kader van een studentenuitwisselingsprogramma, dat toen vooral betaalbaar was voor mensen met centen, veel centen. Meester Joaquin meent te weten dat 80% van zijn leerlingen naar het buitenland vertrokken.

De migratiecijfers van Venezuela kunnen makkelijk opgezocht worden. Op de website van IndexMundi kan men zien dat Venezuela de laatste jaren een vrij stabiel migratiesaldo kent, dat het aantal emigranten ongeveer gelijk is aan het aantal immigranten. Venezuela zitten ergens midden in de lijst op wereldniveau. De laatste vijf jaar was het saldo nul, evenveel nieuwkomers dan vertrekkers. Een kaart die de wereldmigratie voor 2014 afbeeldt, toont dat Venezuela het beter doet dan al haar omringende landen, die een negatief migratiesaldo kennen: meer mensen verlaten het land dan er toekomen:

Maar volgens Tuyls lijkt “vooral de laatste vijf jaar de Venezolaanse braindrain niet meer te stoppen” en volgens zijn “kameraad”, meester Joaquin, zijn 80% van zijn leerlingen naar het buitenland vertrokken.

Een van die leerlingen is Geizel, die in 2007 het land verliet en nu in Amsterdam woont. Op wonderbaarlijke wijze weet de VRT-ploeg Geizel te lokaliseren in Amsterdam en ze trekken er met de hele crew naar toe voor een paar seconden beeldmateriaal. Geizel vertelt dat ze “om politieke redenen Venezuela verliet”. Iedere Venezolaan heeft natuurlijk het recht het land te verlaten als hij/zij een hekel heeft aan een democratisch verkozen en progressieve regering die de strijd aanbindt met de armoede en de ongelijkheid. Ze voelt zich “overal vreemdeling, in Nederland, in Spanje, in Venezuela”. Zou dat aan haar kunnen liggen?

Dan krijgt meester Joaquin het laatste woord, en mag hij zijn conclusies trekken: “de mensen verlaten het land omdat ze niet meer dezelfde voorzieningen hebben dan twintig jaar geleden, er waren toen veel meer mogelijkheden”. Blijkbaar legt hij feiten en cijfers, zeer vaak bevestigd door verschillende instellingen van de VN, naast zich neer. Erger nog, hij vertelt gewoon leugens. Vooral ook op het vlak van onderwijs en toegang tot het onderwijs (zijn sector) werd er grote vooruitgang geboekt. Twintig jaar geleden kreunde de bevolking onder de neoliberale maatregelen van de toenmalige rechtse regering. En dát zijn de feiten. Meester Joaquin is niet de man van wie je wil dat hij les geeft aan je kinderen.

Tuyls maakt dan nog wat reclame voor een website waar informatie gevonden kan worden om het land te verlaten, waarmee hij de denkbeeldige braindrain van Joaquin een duwtje in de rug wil geven.

Mattias Tuyls is weer in België

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2341166

“Venezuela-kenner”, Tuyls, is opnieuw thuis, einde reeks dus. Hij schrijft zijn ervaringen neer in een artikel op de VRT-website.

Opnieuw vertelt hij over de paradijselijke stranden. Misschien hebben ze zich bij de VRT gewoon vergist toen ze voor de eerste aflevering zeiden dat Venezuela geen tropisch paradijs is.
Maar Tuyls meent ook vergelijkingen te moeten maken met Europa. Een fout die velen maken. “Als Europeaan kan je je niet voorstellen wat het moet zijn om constant op je hoede te zijn, alles en iedereen te wantrouwen…en de overheid nog het meest van allemaal”. Het is hier niet helemaal duidelijk in welk Europa Tuyls woont, maar het wantrouwen van de Europeaan, vooral ten opzichte van de overheid, is hem blijkbaar niet opgevallen.

Later heeft Tuyls het dan weer over de Venezolanen: “De angst die hun dagelijkse leven is gaan beheersen, overheerst eigenlijk alles”. Toegegeven, er is nog steeds veel werk aan de winkel wat bestrijding van criminaliteit betreft, hoewel er vele nieuwe projecten daarrond opgestart werden, hier en daar met resultaat. Waar een Venezolaan alvast veel minder angst voor moet hebben dan de gemiddelde Europeaan is dat hij zijn werk kwijt zou geraken, zijn huis zou uitgezet worden, zijn ziektekosten niet zal kunnen betalen, de kosten voor onderwijs te hoog zijn, hij geen democratische inspraak zou hebben in het bestuur van zijn wijk, gemeente en land ….

Tuyls besluit dat er in Venezuela op twintig jaar tijd eigenlijk zeer weinig veranderd is. Mocht hij het gemist hebben, hieronder een lijstje met de verwezenlijkingen:

1. De algemene toegankelijkheid tot het onderwijs werd in 1998 ingevoerd en kende uitzonderlijke resultaten. Bijna anderhalf miljoen Venezolanen leerden lezen en schrijven dankzij “Misión Robinson I”, het alfabetiseringsproject.
2. In december 2005 erkende de UNESCO dat het analfabetisme in Venezuela uitgeroeid was.
3. Het aantal schoolkinderen steeg van zes miljoen in 1998 tot dertien miljoen in 2011 en de inschrijvingsratio in het onderwijs stond in 2013 op 93,2%.
4. “Misión Robinson II” werd gelanceerd om de volledige bevolking in de mogelijkheid te stellen een diploma van secundair onderwijs te behalen. De inschrijvingsratio in het secundair onderwijs steeg van 53,6% in 2000 tot 73,3% in 2011.
5. “Misión Ribas” en “Misión Sucre” zorgden ervoor dat tienduizenden jonge volwassenen zich konden inschrijven aan de universiteiten. Door de oprichting van nieuwe universiteiten steeg het aantal universiteitsstudenten van 895.000 in 2000 naar 2,3 miljoen in 2011.
6. In de gezondheidszorg werd een nationaal openbaar systeem opgericht met het doel de toegang tot gratis medische hulp te garanderen voor alle Venezolanen. Tussen 2005 en 2012 werden 7.873 medische centra opgericht in Venezuela.
7. Het aantal artsen steeg van 20 per 100.000 inwoners in 1999 tot 80 per 100.000 in 2010, dat is een stijging van 400%.
8. “Misión Barrio Adentro I” realiseerde 534 miljoen medische consultaties. Bijna 17 miljoen mensen werden behandeld, terwijl in 1998 minder dan 3 miljoen mensen systematisch toegang hadden tot gezondheidszorg. Tussen 2003 en 2011 werden 1,7 miljoen levens gered.
9. De kindersterfte daalde van een 19,1 per duizend in 1999 tot 10 per duizend in 2012: een vermindering van 49%.
10. De gemiddelde levensverwachting steeg van 72,2 jaar in 1999 naar 74,3 jaar in 2011.
11. Dankzij “Misión Milagro”, die in 2004 gelanceerd werd, kregen 1,5 miljoen Venezolanen die aan cataract of andere oogaandoeningen leden het gezichtsvermogen terug.
12. Tussen 1999 en 2011 daalde de armoede van 42,8% naar 26,5% en de extreme armoede van 16,6% naar 7%.
13. In de index van de menselijke ontwikkeling (HDI) van de Verenigde Naties ging Venezuela van plaats 83 (0,656) in het jaar 2000 naar plaats 73 (0,735) in 2011, en kwam daarbij in de categorie van de hoog ontwikkelde landen terecht.
14. De GINI-coëfficiënt, die gebruikt wordt voor de berekening van de ongelijkheid in een land, daalde van 0, 46 in 1999 tot 0,39 in 2011 (des te lager het cijfer, des te minder ongelijkheid).
15. Volgens het VN-ontwikkelingsprogramma heeft Venezuela de laagste GINI-coëfficiënt van Latijns-Amerika, is Venezuela het land in de regio met de minste ongelijkheid.
16. De ondervoedingsindex van kinderen is met 40% gedaald sinds 1999.
17. In 1999 had 82% van de bevolking toegang tot drinkwater. In 2013 was dat 95%.
18. Tijdens het presidentschap van Chávez, stegen de sociale uitgaven met 60,6%.
19. Voor 1999 ontvingen slechts 387.000 ouderlingen een pensioen. In 2013 waren dat er 2,1 miljoen.
20. Sinds 1999 bouwde de Venezolaanse regering 700.000 woningen.
21. Sinds 1999 heeft de regering meer dan één miljoen hectare grond aan de inheemse volkeren van het land overgedragen.
22. De landbouwhervorming stonden toe dat tienduizenden boeren eigenaar van hun gronden werden. Er werden meer dan drie miljoen hectaren herverdeeld.
23. Het aantal calorieën die de Venezolanen consumeren is sinds 1999 met 50% gestegen dankzij “Misión Alimentación” waarbij een voedingsdistributieketen met 22.000 winkels gecreëerd werd (MERCAL, PDVAL, Productos Casa…) waar producten voor 30% gesubsidieerd worden. De vleesconsumptie steeg met 75% sinds 1999.
24. Vijf miljoen kinderen ontvangen nu gratis maaltijden op school. In 1999 waren dat er 250.000.
25. De ondervoeding daalde van 21% in 1998 tot minder dan 3% 2012.
26. Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) is Venezuela het land met de beste resultaten met betrekking tot de uitroeiing van de honger in Latijns-Amerika en de Caraïben.
27. De nationalisatie van de oliemaatschappij PDVSA in 2003 bracht met zich mee dat Venezuela soeverein werd op het vlak van energievoorziening.
28. De nationalisatie van de elektrische sector en telecommunicatie (CANTV en Electricidad de Caracas) maakte een einde aan monopoliesituaties en zorgde voor universele toegang tot deze diensten.
29. Sinds 1999 ontstonden meer dan 50.000 coöperatieven in alle sectoren van de economie.
30. Het werkloosheidscijfer daalde van 15,2% in 1998 naar 6,4% in 2012. Meer dan vier miljoen banen werden gecreëerd.
31. In 1999 ontving 65% van de actieve bevolking het minimumloon. In 2012 is dat slechts 21,1%. De rest van de werknemers verdient meer.
32. De volwassenen van een bepaalde leeftijd, die nooit gewerkt hebben, krijgen een uitkering die 60% van het minimumloon bedraagt.
33. Vrouwen die geen inkomen hebben en mindervaliden ontvangen een uitkering van 80% van het minimumloon.
34. De 36-urenweek werd ingevoerd zonder loonverlies.
35. Venezuela trok zich terug uit het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank nadat eerst alle schulden aan deze organisaties terugbetaald werden.
36. Het BBP per hoofd van de bevolking steeg van 4.100 dollar in 1999 tot 10.810 dollar in 2011.
37. Venezuela biedt meer directe steun aan het Amerikaanse continent dan de Verenigde Staten. In 2007 besteedde Chávez meer dan 8,8 miljard dollar aan donaties, financiering en aan hulp bij de energievoorziening. De Bush-administratie spendeerde slechts 3 miljard dollar.
38. Voor het eerst keer in de geschiedenis heeft Venezuela zijn eigen satellieten (Bolívar en Miranda) en is het soeverein op het gebied van de ruimtetechnologie. Er zijn internet en telecommunicatiekanalen over het gehele grondgebied.
39. De oprichting van Petrocaribe in 2005 zorgt ervoor dat achttien landen van Latijns-Amerika en het Caraïbische gebied, of 90 miljoen mensen, petroleum kunnen verwerven die voor 40 tot 60% gesubsidieerd is. Op deze manier wordt de energievoorziening verzekerd.
40. Venezuela verleent ook bijstand aan achtergestelde gemeenschappen in de Verenigde Staten en biedt brandstof tegen gesubsidieerde tarieven aan.
41. De oprichting van de Bolivariaanse Alliantie voor Amerika (ALBA) in 2004 tussen Cuba en Venezuela legt de grondslagen van een bondgenootschap ter integratie gebaseerd op samenwerking en wederkerigheid, bestaande uit acht leden. De ALBA plaatst de mens in het centrum van de samenleving met als doel de armoede en sociale uitsluiting te bestrijden.
42. Hugo Chávez legt ook de basis voor de creatie van de Gemeenschap van Latijns-Amerikaanse en Caraïbische Staten (CELAC) die voor heet eerst 33 landen van de regio groepeert, bevrijd van de voogdij van de Verenigde Staten en Canada.
43. Hugo Chávez speelde een belangrijke rol in het vredesproces in Colombia. President Juan Manuel Santos zei daarover het volgende: "Als we duidelijke en concrete vooruitgang boeken in een stevig vredesproject, die nooit eerder met de FARC bereikt werd, dan is dat ook dankzij de toewijding en betrokkenheid van Chávez en van de regering van Venezuela".
44. …

Van dit alles heeft Tuyls dus blijkbaar niets gezien. Zelfs tijdens het bierdrinken heeft hij niet goed opgelet. De overgrote meerderheid van de Venezolanen (de “gewone mensen”, in wiens gezelschap Tuyls zich misschien niet bevond) drinkt zijn bier gewoon uit een flesje, en niet uit een glas gevuld met ijs.

Conclusies

Het was een serie met duidelijke elementen van eenzijdige en niet-objectieve berichtgeving. Mattias Tuyls schroomde ook niet om leugens te vertellen. Onderbouwde argumenten, een wetenschappelijke en objectieve analyse, die de huidige situatie zou kunnen verklaren, waren nergens terug te vinden. Het was een aaneenrijging van vermoedelijk goed geplande flarden. De geschiedenis en de rol van oppositie werden volledig genegeerd.

Een publieke omroep, die betaald wordt met belastinggeld, heeft de taak op een eerlijke, objectieve en deontologisch verantwoorde manier informatie aan de bevolking te geven. In deze serie werd daar ernstig tegen gezondigd. Van de VRT mag men verwachten dat analyses rond een bepaald thema ruim omkaderd worden, rekening houdend met de huidige omstandigheden en met de geschiedenis, en dat aangehaalde argumenten stevig onderbouwd zijn. De serie op de VRT was niets meer dan een misleidende verzameling van zorgvuldig gekozen fragmenten, en de belangrijkste oorzaken van de huidige problemen in Venezuela kwamen niet eens aan bod. In twee woorden: platte propaganda!

Het heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat bij de VRT de vaste correspondenten in het buitenland afgeschaft werden, VRT-vakmensen. In de plaats kwamen pop-up journalisten, werden charlatans en prutsers aan boord gehaald, zoals Mattias Tuyls.

Venezuela kent vele vijanden: de eigen elite, de grootgrondbezitters en de eigenaars van de grote privébedrijven. Ook binnen het eigen staatsapparaat en de PSUV zijn er vijanden: opportunistische bureaucraten die van hun machtspositie misbruik maken ter zelfverrijking. Internationaal behoren regeringen en de leiders die bij het neoliberalisme zweren tot de vijanden van Venezuela. De vijanden van Venezuela zijn de vijanden van alle mensen ter wereld die een democratisch en progressief systeem verdedigen, dat werk maakt van de bestrijding van onrecht, de strijd aanbindt met de ongelijkheid en met de armoede, dat opkomt voor de democratische rechten en zelfbeschikking van de volkeren, van de arbeiders en de boeren.

Ook de Venezolaanse en internationale pers die meedoet aan de mediaoorlog tegen Venezuela zijn vijanden van het land. De VRT moet in dat rijtje gerekend worden.

¿Qué pasa VRT?

Handen Af van Venezuela!

Patrick Hens

We kozen er bewust voor om niet overal in de tekst referenties of bronnen te plaatsen. Dat zou ons te ver leiden. De cijfers en beweringen in dit artikel zijn terug te vinden op internet. Bij twijfel of vragen over dit artikel, kan men ons ook steeds contacteren: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Bezoek ons op Facebook: www.facebook.com/groups/handenafvanvenezuela/