Nederlands

De campagne Handen Af van Venezuela (HAV) was na twee jaar opnieuw te gast bij ABVAKABO Zeeuws-Vlaanderen in Nederland. Een twintigtal leden van deze vakbond en een aantal sympathisanten zorgden voor een goed gevulde zaal.

Erik Demeester is gastspreker van de campagne en kent de situatie in Venezuela bijzonder goed. De film schetst de krachtlijnen van het proces van de Bolivariaanse Revolutie. Arbeiders, boeren en alle andere uitgebuite bevolkingslagen pikken het niet langer. Door middel van de revolutie nemen ze hun lot in eigen landen. Het proces is een inspiratie en biedt opnieuw hoop voor de rest van de wereld. Dit alles ontstond na een lange tijd van sociale onvrede. Hugo Chavez, de president van het kleine land die inmiddels internationaal gekend is, vertaalt de verzuchtingen van deze massa naar de politiek. Hij deed dit aan de hand van een aantal grondwetswijzigingen, nationalisaties van de olierijkdom, het doorvoeren van sociale programma enzovoort. Sinds het revolutionaire beleid van Chavez gaat 40 procent van het budget naar sociale doelen. Dit is het hoogste ter wereld. No Volveran toont ons de verschillende ‘misiones' die zich richten tot de onderkant van de samenleving. Mensen krijgen voor het eerst dokters aan huis, nieuwe huisvesting, goedkoper voedsel enzovoort. In Venezuela zijn er vandaag nog steeds enorme problemen maar de situatie is aanzienlijk verbeterd op een zeer korte tijd.

Sinds de revolutie is er ook opnieuw interesse in de politiek want de meerderheid kan nu politiek voeren. Via directe toegang op lokaal niveau beheren de bewoners het budget van de wijk aan de hand van gemeenschapsraden. De mensen bouwen er letterlijk aan de samenleving om hun lot te verbeteren. De mensen gingen zich opnieuw organiseren. Participatie vormt daarbij de sleutel tot succes. "We hebben onze waardigheid terug", zo stelt een van de bewoners in de ‘barrios'.

De filmmakers bezochten ook een reeks bijzondere bedrijven. Het gaat om bedrijven onder arbeiderscontrole. Deze worden, na een lange strijd, beheerd door de arbeiders zelf. Na de bezetting streven ze voor een erkenning aan de hand van de nationalisatie. De arbeiders vertellen hoe hun arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden sindsdien verbeterden. Gemeenschapsraden en arbeidersraden vormen zo de bouwstenen van de nieuwe participatieve democratie. De bedrijven Inveval en Sanitarios Maracay zijn dan ook pioniers en behoren tot het Freteco of het Front van Bezette Bedrijven.

Het zijn allen schitterende resultaten en primeurs op wereldvlak. Toch zijn de verworvenheden niet verzekerd en kan de situatie opnieuw omkeren. Het Venezolaanse patronaat organiseert aanvallen op de beweging, met de steun van de VS. No Volveran toont hoe de contrarevolutie zich met allemiddelen verzet: via een patronale lock-out, de staatsgreep tegen Chavez, de verkiezingsuitslag enzovoort.

Aansluitend aan de filmvertoning was er ruimte voor het stellen van vragen en ontstond er een pittig debat. Het referendum over de grondwetswijziging werd onlangs zeer nipt verloren. Het voorstel bevatte een reeks nieuwe hervormingen om de gemeenschapsraden uit te bouwen tot de nieuwe staatsstructuur, het invoeren van de 35-urenweek, sociale zekerheid voor zelfstandigen enzovoort. De westerse media zoomden in op de mogelijkheid tot een onbeperkt aantal ambtstermijnen waardoor Chavez zou kunnen worden herverkozen. Is Chavez daarom een dictator zoals we volgens ‘onze' media moeten geloven? Maar hoe zit het dan in Frankrijk? Deze mogelijkheid bestaat ook al in Duitsland en Spanje. Chavez kan steeds herroepen worden in tegenstelling tot ons staatshoofd.

De nederlaag van het referendum vormt een schok voor Venezuela en is te wijten aan het feit dat 3 miljoen mensen niet gingen stemmen. Dit zijn volgens de spreker proteststemmen. Tegen Chavez? Tegen het socialisme? Tegen het referendum? Neen, het zijn proteststemmen omwille van het feit dat er nog steeds enorme problemen zijn. De crisis in de voedselbevoorrading is een belangrijke factor in die zin.Het betreft een bewuste economische sabotage door de distributiesector als plan van de rechterzijde. Om de prijzen betaalbaar te houden, zette de regering een plafondprijs op enkele essentiële producten. De industrie weigert te produceren omwille van de beperkte winstmarge. In plaats van melk wordt er yoghurt of kaas gemaakt. De melk van de boeren wordt bewust niet gekocht. Door deze economische sabotage ontbreekt bijvoorbeeld 90 procent van de melkproducten. Venezuela voert 70 procent van het voedsel wegens een industrie die niet ontwikkeld werd de afgelopen vijftig jaar. Dit zijn ernstige problemen die snel een antwoord behoeven. Grondige wijzigingen zijn nodig om de situatie te verbeteren.

Na de openlijke aanvallen wordt momenteel deze tactiek gebruikt om de beweging van binnen uit te hollen. Uit een verslag van de CIA blijkt dat Venezuela, na Al Qaeda, de topprioriteit is. Ook Exxon Mobile zet een zware aanval in door een internationale rechtszaak te starten. Via de revolutie krijgen mensen de wettelijke mogelijkheid om aan goedkope leningen te geraken maar de banken saboteren het door een zware administratie op te leggen. Hierdoor wordt het niet in de praktijk omgezet, waardoor de verbeteringen uitblijven.

Recent nam de USA Venezuela opnieuw onder vuur via de aanvallen op de Farc, de Colombiaanse guerrilla. Terwijl Chavez de enige is die met succes onderhandelde met de Farc om vrijlating van gijzelaars te bekomen wordt hij valselijk beschuldigd hen te steunen. Bij de methodes van de Farc kan men terecht kritiek hebben, maar deze worden door de tegenstanders van socialisme aangegrepen om de gehele Latijns-Amerikaanse linkerzijde in diskrediet te brengen. De strijd is duidelijk nog niet gestreden. De revolutie moet dus zeker versnellen en niet vertragen. Dat is de les die we uit de verkiezingsnederlaag van 2 december willen trekken.