از نخستین ساعات دیروز، سه شنبه 12 فوریه، صد ها هزار نفر به راهپیمایی در خیابان های کاراکاس پرداختند. توده های مردم، باری دیگر به فراخوان تظاهراتی عمومی در حمایت از رأی "آری" در رفراندومِ مربوط به اصلاحیه قانون اساسی در تاریخ 15 فوریه پاسخ دادند. تظاهرات از ناحیه معروف پتاره[1] شروع شد و به خیابان بولیوار، با حضور یک میلیون نفر از مردمی که به سخنرانی پرزیدنت چاوز گوش می دادند، ختم شد.

 

همان طور که توضیح داده ایم (رجوع کنید به : رأی آری به رفراندوم اصلاح قانون اساسی و حرکت به سوی تکمیل انقلاب)، توده های مردم ونزوئلا به این موضوع از منظر طبقاتی، یعنی مبارزه مابین انقلاب و ضدّ انقلاب، می نگرند. چنین نگرشی بر فضای راهپیمایی روز سه شنبه هم غالب بود.

 

جالب توجّه است که بسیاری از کارگران صنایع پایه و اتحادیه های کارگری در تظاهرات مزبور شرکت نموده بودند. هم چنین جوانان نیز شرکتی چشمگیر در این تظاهرات داشتند که همین امر، به وضوح مشت دروغ گویی رسانه ها را حول وجود اپوزیسیون به اصطلاح "دانشجویی" در دولت بولیواری باز می کند.

 

به علاوه، باری دیگر مارکسیست های CMR، در تظاهرات شرکت نمودند؛ غرفه ما، با کتاب هایی از مارکس، انگلس، لنین، روزا لوکزامبورگ، تِد گرانت و اَلِن وودز، توجّه بسیاری از مردم را جلب نموده بود. در ضمن ما شماره جدید نشریه خود، اِل میلیتانته، را- که حاوی سلسله مقالاتی در تحلیل اهمیّت رفراندوم و وظایف باقی مانده انقلاب می بود- به فروش رساندیم.

توجّه خاصّ ما در این تظاهرات، حمایت گسترده تر از کارگران کارخانه میتسوبیشی در آنزوآتِگوئی[2] بود که چندی پیش از سوی عناصر فاسد پلیس منطقه آنزوآتِگوئی، در حین اشغال کارخانه، مورد تهاجم قرار گرفتند و در نتیجه، دو تن جان باختند. (نگاه کنید به: ونزوئلا: کشتار کارگران میتسوبیشی- آن چه که به راستی رخ داد)[3]. به منظور تقویت کمپینی پیرامون این موضوع در بین فعّالین بولیواری، ما به انتشار 3000 اعلامیه پرداختیم که در طی تظاهرات دست به دست توزیع می شد. ما هم چنین 250 امضا در محکومیّت این حمله جمع آوری کردیم. هدف ما، جهت دهی کمپین به سوی حزب سوسیالیست متحد ونزوئلا(PSUV)، به عنوان قلب جنبش بولیواری، است.

 

وقایع اخیر در ونزوئلا مؤیّد این موضوع است که ضدّ انقلاب در حال حاضر مشغول به انجام اقدامات خشونت آمیز به منظور ایجاد هرج و مرج و بی ثباتی در کشور است. روز 17 ژانویه، شش شبه نظامی کلمبیایی در ماراکای، استان آراگوآ، در حال انتقال سلاح، نارنجک و دو کیلوگرم موادّ منفجره دستگیر شدند. روز 27 ژانویه، 31 نفر کلمبیایی دیگر به اتهام ارتباط با یک گروه شبه نظامی بازداشت شدند. مورد مشابهی در ال ویجیا، استان مریدا، رخ داد. در این ناحیه، چهار نفر از اعضای گروه فاشیستی و شبه نظامی کلمبیایی با نام " گروه عقاب های سیاه"[4] به همراه مقادیر زیادی از سلاح، موادّ منفجره، نارنجک و نقشه هایی با طرح هایی مفصّل جهت انجام فعّالیت های تروریستی دستگیر شدند.

 

حمله ضدّ انقلابیون، در شروع ناگهانی درگیری های خشونت آمیز دانشجویان خرده بورژوا با پلیس انعکاس پیدا کرد. در کاگوآ، استان آراگوآ، دوازده نفر از دانشجویان در حین تظاهراتی علیه اصلاح قانون اساسی با کوکتل مولوتف به نیروهای پلیس حمله بردند. رویداد های مشابهی در کومانا (استان سوکره)، مِریدا و ماتورین (استان موناگاس) رخ داد. بدترین مورد در استان تاچیرا بود که گروهک های فاشیستی طی دو هفته اخیر، خشونت را به سطح خیابان ها کشانده اند.

 

تمامی این ها نشان می دهد که ضدّ انقلاب خود را به فعّالیت های صلح آمیز پارلمانی محدود نمی کند. این اقدامات، آن گونه که رسانه های بورژوایی بین المللی و ملّی از ما می خواهند که باور داشته باشیم، به هیچ وجه "دموکراتیک" نیستند. با این حال، توده های بولیواری باری دیگر نیروی خود را در تظاهرات عظیم دیروز نشان دادند. با چنین نیرویی، وارد آوردن ضربه نهایی به ضدّ انقلاب، یعنی گرفتن قدرت اقتصادی از دست ضدّ انقلاب از طریق تحت کنترل درآوردن زمین ها، بانک ها و صنعت، کاملاً ممکن خواهد بود. این وظیفه اصلی انقلاب ونزوئلا است و با چنین دورنمایی است که ما از همه می خواهیم در رفراندوم روز یکشنبه، رأی "آری" را به صندوق ها بیندازند.[5]

برگردان: آرمان پویان

---