سفر احمدی نژاد به ونزوئل

امروز، 17 سپتامبر 2006 (26 شهريور 1385)، محمود احمدی نژاد، «رئيس جمهور» ايران، اولين سفر خود به ونزوئلا را انجام می‌دهد. اين به دنبال پنج سفر رسمی ی هوگو چاوز، رئيس جمهور ونزوئلا، به ايران و سه سفر محمد خاتمی به کاراکاس می‌باشد.

انتظار می‌رود که در طی اين سفر دو روزه بيست توافقنامه، از جمله قرارداد ساخت خط توليد خودرو در ونزوئلا، امضاء شوند. سپس در مراسمی در روز دوشنبه 18 سپتامبر (27 شهريور)، آقای چاوز و احمدی نژاد استخراج نفت از سوی شرکت دولتی ی «پتروپارس» در نوار نفت رودخانه ی «اورينوکو» را افتتاح خواهند کرد. آنان همچنين به ايالت «بوليوار»، در شرق ونزوئلا، خواهند رفت تا به کشاورزان تراکتور تحويل دهند. اين تراکتورها از توليدات شرکت مشترک ايرانی-ونزوئلايی، که از سوی خاتمی در مارس 2005 افتتاح شد، می‌باشند. تا به حال رژيم و سرمايه‌داران ايران صدها ميليون دلار در ونزوئلا سرمايه‌گذاری کرده‌اند.

با موجود اينکه ما درک می‌کنيم که هر حکومتی نياز به روابط خوب ديپلماتيک و تجاری با تعداد زيادی از حکومت‌های متفاوتی در سراسر جهان داشته باشد، ولی ما به رابطه ی بسيار نزديک و "برادرانه" ی حکومت چاوز با «جمهوری اسلامی ايران» شدیداً انتقاد داريم. ما بر اين باوريم که این رابطه بر اساس درک نادرستی از «جمهوری اسلامی» به مثابه یک رژيم «انقلابی» و «ضد امپرياليست» است. اين رابطه، که شامل "برادر" خواندن احمدی نژاد از سوی آقای چاوز است، به تقويت رژيم و تضعيف جنبش‌های توده‌ای در ایران  - به خصوص مبارزات کارگران برای برای حقوق اتحاديه های صنفی خود - کمک می رساند.

به اين دليل ما تمامی انقلابيون، سوسياليست‌ها و فعالين کارگری ونزوئلايی را فرا می‌خوانيم که ماهيت واقعی رژيم ايران را در بين توده‌های جنبش بوليواری افشا کنند. «جمهوری اسلامی» يکی از سرکوبگرترين رژيم‌های جهان است:
- کارگران حق ايجاد اتحاديه، حق اعتصاب و حق انتخاب نمايندگان واقعی خود را ندارند؛
- زنان به مثابه ی شهروندان درجه دوم می باشند و دارای نصف حقوق قانونی مردان را دارند؛
- جوانان مجبورند که تابع ايدئولوژی ای قرون وسطايی باشند که در کوچکترين جزئيات زندگی آنان دخالت می کند؛
- اقليت های ملی از ابتدايی ترين حقوق خود محرومند؛
- از کل جمعيت حقوق واقعی دموکراتيک و انتخابات آزاد ربوده شده است.

ما از تمامی  فعالان جنبش بوليواری خواهان اين هستيم که مسئله ی اختناق در ايران، به خصوص وضعيت وخيم طبقه ی کارگر، را در حوزه‌های اتحاديه های صنفی و جلسات «محافل» و «ميسيون ها»ی بوليواری خود مطرح کنند. آنان همچنين می‌بايست کوشش کنند که در بين نمايندگان محلی و ملی خود، منجمله آقای چاوز و ديگر مقامات کابينه، در اين مورد تبليغ کنند.

کارگران ايرانی را ياری کنيد که دستاوردهای مشابه ی برادران و خواهران ونزوئلايی خود دست يابند.

اتحاديه سوسياليست های انقلابی ايران
17 سپتامبر 2006 (26 شهريور 1385)

(ترجمه از متن انگليسی).