Nederlands

Op zondag 2 juni demonstreerden opposanten van de Venezolaanse regering in Brussel op het Muntplein tegen wat zij de illegale regering van Venezuela noemen. Samen met de regering van de Verenigde Staten is de Venezolaanse oppositie de enige die blijft beweren dat er fraude gepleegd is tijdens de verkiezingen in Venezuela. De rest van de wereld erkende de resultaten.

Ter verdediging van de democratie, in steun van de Venezolaanse Revolutie en uit protest tegen de leugens en het postelectoraal geweld van de oppositie, waarbij 11 doden en tientallen gewonden vielen, riepen Handen Af van Venezuela en Arlac op tot een samenkomst.

Hoewel een aanvraag ingediend werd bij de politie om een tegenbetoging te organiseren en hiervoor geen toestemming gegeven werd – er werd zelfs geen antwoord gegeven – besloten toch enkele van de kameraden die solidair zijn met de Venezolaanse Revolutie naar het plein te stappen, “gewapend” met spandoeken. Bij aankomst bleek dat de politie, waaronder een eenheid van de oproerpolitie in gevechtskledij, in groten getale aanwezig was. Op elke hoek van het plein waren ze te zien, zelfs in de omliggende straten. Ze speurden alles af, enkel al hun uitrusting kwam dreigend over. In kwantiteit kwamen ze alvast als winnaar uit de bus: de opposanten konden slechts een 30-tal mensen verzamelen en de groep uit solidariteit met de Revolutie (Chavisten) een 15-tal.

Toen de opposanten aankwamen op het plein, bleek dat ze zeer jonge kinderen bij zich hadden. Niet verstandig, ze wisten dat er een tegenbetoging aangekondigd was, en dat is nooit zonder risico. Of zouden ze het met opzet gedaan hebben?

Gezien de talrijke en dreigende aanwezigheid van de politie en gezien het feit dat vele opposanten bekend staan om zich nogal agressief op te stellen en ze bovendien zeer jonge kinderen bij zich hadden werd besloten af te zien van een tegenbetoging, de spandoeken niet te gebruiken en niet te dicht in de buurt van de opposanten te verzamelen. De aanwezigheid van de solidariteitsbewegingen was zo al een duidelijk signaal aan de opposanten en aan de pers, er hoefden geen extra risico’s genomen te worden.

Op de spandoeken van de opposanten stonden dingen te lezen als: “Venezuela heeft een onwettige regering”, “Capriles heeft gewonnen, frauduleuze verkiezingen”. Zouden ze beseffen dat enkel zij, samen met de regering van de Verenigde Staten, deze stelling nog verdedigen; dat de rest van de wereld de verkiezingsresultaten erkent; dat de verkiezingen in Venezuela bekend staan als de meest transparante ter wereld?

Ook waren er slogans te horen als: “Queremos soberanía” (we willen soevereiniteit). Want ze beweren dat Venezuela bestuurd wordt door Cuba. Ook de Chavisten willen soevereiniteit, het is zelfs een punt uit het verkiezingsprogramma van Hugo Chávez, maar dan een onafhankelijkheid van de imperialisten, van de Verenigde Staten en hun trawanten. Hoe fout kan een gunstige samenwerking tussen partners als Cuba en Venezuela, die ten goede komt van de bevolking van beide landen, geïnterpreteerd worden?

Een andere slagzin was: “Venezuela para todos los venezolanos” (Venezuela voor alle Venezolanen). Terwijl het net Hugo Chávez was die er, samen met het volk, voor zorgde dat Venezuela nu voor elke Venezolaan is, met gelijke rechten voor elke inwoner. Een politiek die Maduro zal verderzetten. Het waren de voorgangers van Chávez, de golpisten, de vriendjes van oppositiekandidaat Capriles die Venezuela verdeelden tussen rijk en arm, waar enkel een elite heerste en rechten had. En het is naar die situatie dat Capriles terug wil. Hoe kunnen de opposanten zo blind zijn. De meeste van de opposanten die in het buitenland – ook in België – wonen, behoren trouwens tot de rijkere, elitaire klasse.

Toen op een gegeven ogenblik een van de Chavisten zich naar de opposanten begaf om een dialoog aan te gaan, en er ook met enkele van hen zonder provocaties sprak, greep de politie in. De man kreeg verbod “discussies aan te gaan” en hij werd manu militari weggestuurd. Ook een tweede Chávez-aanhanger, die enkel een gesprek wou met enkele opposanten werd aangepakt door de politie en zijn gegevens werden genoteerd. Vrijheid van meningsuiting? In Venezuela, ja, in België alvast niet.

Er was ook een freelance journaliste aanwezig, die onder andere voor persagentschap Belga werkt, en na gepraat te hebben met de opposanten, ging ze richting Chavisten. Ze wist te vertellen dat de opposanten beweren dat “de inmenging van Cuba en de frauduleuze verkiezingen” ervoor gezorgd hadden dat Maduro onwettig president geworden was. Ze zouden ook beweerd hebben dat het groepje Chavisten, de mensen van de solidariteitsbewegingen, “gevaarlijke en gewelddadige communisten” waren en dat het niet verstandig was om ermee te spreken. Toch kwam de journaliste enkele vragen stellen. Er werd haar onder andere uitgelegd dat het het Venezolaanse volk zelf is dat beslist wie er in Venezuela regeert, dat er geen enkel bewijs is van fraude, en dat het Venezolaans electoraal systeem internationaal bekend staat als zeer transparant en betrouwbaar. Het Centrum Carter, niet meteen een linkse organisatie, zei dat het het beste ter wereld was. Later bleek wel dat deze mevrouw niet zo goed kan tellen, ze schreef in haar artikel dat er “een honderdtal opposanten” aanwezig waren. De foto’s van Handen Af van Venezuela bewijzen dat dit niet klopt.

Hoewel het niet echt tot een tegenbetoging kwam, was de aanwezigheid van de solidariteitsbewegingen toch zeer nuttig. De pers en de opposanten zullen beseffen dat ze niet zomaar leugens kunnen verspreiden, dat er wel degelijk een strijd voor de waarheid, voor de Venezolaanse Revolutie bestaat, ook in Europa, ook in België. Bovendien is opnieuw bewezen, deze keer met foto’s, dat de pers een loopje met de waarheid neemt als het over Venezuela gaat.

Patrick Hens
Handen Af van Venezuela

Het artikel in de pers: http://www.lavenir.net/article/detail.aspx?articleid=DMF20130602_00318616

Foto’s: http://www.flickr.com/photos/96899387@N02/sets/72157633899360373/

Foto 1: De "100 manifestanten" van de oppositie volgens de pers