Nederlands

Venezuela: Presidentsverkiezingen 7 oktober 2012
De Bolivariaanse Revolutie staat op het spel

Download (en verspreid) de pdf versie: http://www.facebook.com/download/443756048990349/HAV%20Pamflet%202012_sec.pdf

Op 7 oktober gaan de Venezolanen naar de stembus om een president te kiezen. 14 jaar nadat Hugo Chávez voor de eerste keer verkozen werd, is dit een cruciale test voor de Bolivariaanse Revolutie van Venezuela. Bij verschillende verkiezingen en referenda heeft de overgrote meerderheid van het Venezolaanse volk consequent zijn steun aan het brede programma van sociale hervormingen bekrachtigd.

De Bolivariaanse Revolutie, waarvan Chávez zei dat ze als doel moet hebben het “Socialisme van de 21ste eeuw” te verwezenlijken, heeft het leven van miljoenen mensen grondig veranderd, ondanks de hevige weerstand van de Venezolaanse oligarchie (gesteund door de imperialisten).

De sociale programma’s

Gebruik makend van de winsten van de petroleumindustrie werd er een hele reeks sociale programma’s opgestart (Misiones) om aan de behoeften van het volk te voldoen. De onderwijsprojecten hebben het analfabetisme uitgeroeid en miljoenen studenten kregen toegang tot alle niveaus van het onderwijssysteem, van lager tot hoger onderwijs, en een nieuwe universiteit werd opgericht (Universidad Bolivariana).

Het project Misión Barrio Adentro bracht de gratis primaire gezondheidszorg naar de arme wijken in de steden. Er werden klinieken gebouwd waar duizenden Cubaanse dokters werken. In het kader van Misión Milagro, een samenwerking tussen Cuba en Venezuela, ondergingen honderdduizenden mensen een gratis oogoperatie, niet enkel in Venezuela, maar ook in de rest van Latijns-Amerika en elders.

En netwerk van gesubsidieerde supermarkten (Mercal en PDVAL) - waar men goedkope basisproducten kan kopen - werd opgericht en er zijn filialen in heel het land.

De stem van het volk

De Bolivariaanse Revolutie is meer dan een verzameling van sociale programma’s, hoe belangrijk deze ook zijn. Ze is ook een poging om de levensomstandigheden te verbeteren door het volk het recht te geven om zelf te beslissen. Er werden honderdduizenden organisaties opgericht om de mensen direct te betrekken bij de waterdistributie, de landhervormingen, de gezondheidszorg, het onderwijs, enz. We zagen volkscomités ontstaan die de controle krijgen over alle aspecten van het leven, zowel in de steden als op het platteland.

Er ontstonden alternatieve en publieke mediakanalen. Met steun van de regering en van de gemeenschappen hebben boeren- en arbeidersorganisaties hun eigen kranten, radio- en TV-kanalen. Toegang tot de media werd gedemocratiseerd, als tegengewicht voor het monopolie van de massamedia, in handen van een handvol private groepen, die zeer sterk gekant zijn tegen de democratisch verkozen regering van Hugo Chávez en tegen de Bolivariaanse Revolutie.

De Bolivariaanse Revolutie moedigde arbeiders aan om fabrieken, die door de eigenaars gesloten werden, over te nemen en onder arbeiderscontrole draaiende te houden.

Bedrijven die door de vorige regeringen geprivatiseerd werden, zijn opnieuw genationaliseerd (telecommunicatiereus CANTV, staalovens SIDOR, de belangrijkste cementproducenten, enz.) In de metaalfabrieken van Guayana, die eigendom zijn van de staat, kregen de arbeiders medezeggenschap over het beheer.

De Bolivariaanse Revolutie was en is een inspiratie voor miljoenen in Latijns-Amerika en elders en is een uitdaging voor de overheersing van Washington in het werelddeel.

Het verzet van de oligarchie

Deze verwezenlijkingen kwamen tot stand ondanks een furieus verzet van de oligarchie, die het land gedurende vele decennia regeerde, met hulp van het imperialisme van de Verenigde Staten. Tien jaar geleden, in april 2002, pleegden ze een staatsgreep die de democratisch verkozen president Hugo Chávez (kortstondig) verwijderde. De massa’s kwamen op straat en versloegen de coupplegers in een tijdspanne van minder dan 48 uur.

Er zijn veel meer ondemocratische pogingen geweest om de Bolivariaanse Revolutie neer te slaan en om Chávez van de macht te verdrijven (de economische sabotage in december 2002, een opeenvolging van gewelddadige rellen in de straten in 2004 (guarimba campagne), boycot van verkiezingen, aanvoer van buitenlandse paramilitaire groepen, enz.)

Niet enkel de mogelijke presidentswissel staat op het spel op 7 oktober. De Venezolaanse massa’s zijn zich terdege bewust van het feit dat, indien de oppositie wint, alle sociale verworvenheden teruggedraaid zullen worden.

De revolutie is zeker niet voltooid en dit zorgt voor enkele problemen. President Chávez zelf heeft al uitgehaald naar de bureaucratie binnen de Bolivariaanse beweging. Er moeten nog vele hindernissen overwonnen worden. Een overwinning van Chávez zal niet automatisch deze obstakels verwijderen, maar een nederlaag zal alle vooruitgang die de revolutie geboekt heeft in gevaar brengen.

Wie is Capriles Radonski?

De Venezolaanse oppositie schildert haar kandidaat (Capriles Radonski) graag af als een “centrumlinkse” en zelfs “progressieve” kandidaat, als een “jonge politicus die brak met de oude garde”. Maar zijn verleden en dat van de verenigde oppositiecoalitie (Mesa de Unidad Democrática) die hem steunt, vertellen een ander verhaal.

Capriles werd voor het eerst verkozen als parlementslid in 1998 als lid van de Christendemocratische partij (COPEI), één van de twee grootste partijen van de Venezolaanse heersende klasse die gedurende decennia het land regeerden, en de macht en rijkdom onder elkaar verdeelden.

COPEI werd zo erg in diskrediet gebracht dat Capriles en anderen beslisten een eigen partij op te richten (Primero Justicia). Deze nieuwe partij ontstond met behulp van fondsen en raadgevers van de US National Endowment for Democracy (NED) en van de International Republican Institute (IRI).

In 2002, tijdens de staatsgreep tegen President Chávez, was Capriles Radonski burgemeester van Baruta, een deelgemeente van Caracas waar vooral de rijke klasse woont, en waar de Cubaanse ambassade gevestigd is. Aangemoedigd door de staatsgreep belegerde een dolle meute van de oppositie de ambassade en eiste de toegang tot het gebouw. Men dacht namelijk dat prominente figuren van de Bolivariaanse regering zich daar schuilhielden. Capriles greep niet in tegen het gewelddadige gedrag van de demonstranten, erger nog: hij klom zelf over de muur van de Cubaanse ambassade, en schond zodoende het diplomatiek territorium, om zelf een zoektocht uit te voeren. Hij werd geconfronteerd met de Cubaanse ambassadeur en met het diplomatiek personeel. Toen hij de ambassade verliet, vertelde hij de verzamelde menigte dat hij niet had kunnen verifiëren of er woordvoerders van de afgezette regering in de ambassade aanwezig waren. Dit leidde tot meer geweld en de gemeentelijke politie (onder leiding van Capriles) keek gewoon toe terwijl de water- en elektriciteitstoevoer naar de ambassade afgesloten werden, ramen stuk geslagen werden en de auto’s van de diplomaten vernield werden. Capriles nam ook deel aan de onwettige arrestatie van toenmalig Minister van Justitie Rodríguez Chacín.

De oppositiecoalitie, die onterecht Verenigde Democratische Coalitie genoemd wordt, bestaat uit een hele reeks partijen waarvan de meeste actief deelnamen aan de staatsgreep van april 2002 en aan de sabotage van de economie van december 2002 tot februari 2003.

Vanwege de populariteit van de sociale programma’s van de regering zegt de oppositie nu dat ze deze projecten steunt en dat Capriles Radonski ze zal verderzetten als hij verkozen wordt. Maar toen Capriles in 2008 tot regionaal gouverneur van Miranda verkozen werd, waren zijn eerste acties: de verdrijving van Cubaanse dokters van Misión Barrio Adentro uit hun huizen, de sluiting van enkele lokale klinieken en de verwijdering van de onderwijsprojecten uit de publieke gebouwen waar ze gevestigd waren. Enkel omdat de massa’s mobiliseerden konden de programma’s in Miranda, en in andere door de oppositie geleide staten, gered worden.

Steun Handen Af van Venezuela

De campagne “Handen Af van Venezuela” is actief in meer dan 40 verschillende landen. Ons doel is:

·         Informatie verspreiden over het proces van sociale verandering in Venezuela, dat gekend staat onder de naam Bolivariaanse Revolutie.

·         Solidariteit uitbouwen met de Bolivariaanse Revolutie.

·         Actieve strijd voeren tegen de imperialistische agressie tegen Venezuela, in het bijzonder van de Verenigde Staten.

·         Rechtstreekse banden smeden met de revolutionaire basisbeweging en de vakbonden in Venezuela.

Handen Af van Venezuela wordt in België gesteund door o.a. De Algemene Centrale Antwerpen-Waasland, verschillende afdelingen van ACOD, Vrede, Vrienden van Cuba, Salvador Allende Comité, Vonk en ACV-militanten. Onder de steunende leden bevinden zich Frans Wuytack, voormalig priester in Venezuela, en filmmaker Fabio Wuytack.

Blijf niet aan de kant staan. Help ons de Bolivariaanse Revolutie te steunen. Versterk Handen Af van Venezuela. Wat kan je doen:

·         Een infoactiviteit organiseren in jouw buurt of binnen jouw organisatie. Heb je een spreker nodig, wil je een video tonen over de revolutie in Venezuela, dan kunnen wij hiervoor zorgen.

·         Deze brochure en andere informatie verspreiden.

·         Onze websites bezoeken (www.handsoffvenezuela.org/nederlands, www.groups.to/handenafvanvenezuela).

·         Een bezoek aan Venezuela organiseren.

·         Financiële steun op rekening nummer IBAN: BE15001137027330, BIC: GEBABEBB met vermelding: “Steun HAV”.

Contactgegevens: Erik Demeester, Fontainasstraat 7 b 2.1, 1000 Brussel
gsm: 0479/25.77.35, e-mail: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.