Nederlands

Verleden vrijdagavond, 12 mei, nam in Wenen de Venezolaanse president Hugo Chavez het woord in het cultureel centrum ‘Arena’ voor een publiek van 5000 enthousiaste jongeren. Deze activiteit werd georganiseerd door ‘Handen af van Venezuela en Cuba’, de Oostenrijkse afdeling van de internationale solidariteitscampagne ‘Handen af van Venezuela’, die actief is in meer dan dertig landen. Deze massameeting was een spectaculair succes, de grootste bijeenkomst van de linkerzijde in Wenen sinds zeer lange tijd. Peter Kreisky, de zoon van de voormalige Oostenrijkse Kanselier Bruno Kreisky, vertouwde ons toe dat hij zich in de laatste dertig jaar niets gelijkaardig kon herinneren.

Deze meeting, bijeengeroepen naar aanleiding van de top van de Europese Unie over Latijns-Amerika, moest om half zeven ’s avonds van start gaan. Maar als gevolg van onvoorziene omstandigheden, was de komst van de president met verschillende uren uitgesteld. Uiteindelijk begon de meeting om 22 uur. Als je weet dat er reeds veel mensen in de file stonden sinds vijf uur ’s avonds is dat wel een lange wachttijd! Desalniettemin was de stemming onder de deelnemers uitbundig. Het wachten werd opgevuld met het roepen van slogans, zingen en het zwaaien met een zee van rode vlaggen.

De zaal van de Arena was voorzien voor een menigte van achthonderd menen. Op het laatste moment echter besliste de directie dat er slechts vierhonderd deelnemers binnen mochten wegens veiligheidsredenen. De organisatoren hadden al met de hulp van de ‘Casa Militar’ (het presidentieel veiligheidsteam) een groot scherm opgetrokken buiten op het ruime binnenplein opdat zoveel mogelijk mensen konden volgen wat er binnen aan de gang was. Maar nu werden alle plannen doorheen gegooid. Hoe langer hoe meer mensen kwamen opdagen in de Arena. Nog voor dat officiële opening van de deuren was de zaal stampvol en liep het binnenplein vol met honderden mensen, vooral jongeren. De organisatoren gingen aan het tellen – duizend, tweeduizend, drieduizend. De hele plek geraakt gevuld, letterlijk tot op het dak. De politie zelf schatte het aantal deelnemers op drieduizend. Eigenlijk waren het er minstens vijfduizend terwijl er nog eens verschillende honderden die niet binnen konden en op straat moesten blijven wachten.

We kunnen van geluk spreken dat de meeting later is begonnen dan voorzien omdat alle oorspronkelijke plannen moesten overboord gegooid worden. De tribune werd naar buiten gehaald op een balkon dat uitgaf op het binnenplein en de geluidsinstallatie werd in allerhaast weer opgesteld door het personeel van de Arena, dat enorm behulpzaam was. Het werd even spannend toen aan het begin werd verteld dat de president niet zou kunnen komen. De zeer hectische agenda van de Europese top maakte het inderdaad zeer moeilijk voor Chavez om aan de meeting deel te nemen. Maar de dag tevoren vertelde hij nog aan de organisatoren: “Ik weet van deze meeting en ik zal alles doen om er te zijn.”

En hij hield woord. Rond kwart voor tien kwam de presidentiële wagen binnengereden. Chavez stapte uit en liep het podium op onder een daverend applaus. Samen met hem stonden andere prominente figuren van de Bolivariaanse beweging op het podium, waaronder Nicolas Maduro, de voorzitter van het parlement, Juan Baretto, de burgemeester van Caracas, ook de minister van Planning, Jorge Giordani, Eva Gollinger, auteur van ‘The Chavez Code’, evenals Ruben Linares, een van de nationale coördinatoren van de linkse vakbond UNT. Ook de Cubaanse ambassadeur was aanwezig en een groep van twintig Cubanen van de ambassade en het Instito Cubano de Amistad de los Pueblos.

Verschillende belangrijke leiders van de Oostenrijkse vakbond (de ÖGB) namen ook deel. De vergadering werd voorgezeten door een jonge vakbondsdelegee en lid van de solidariteitscampagne, Axel Magnus. Naast Chavez waren er slechts twee sprekers: Aleida Guevara, de dochter van Che Guevara, en Alan Woods, de oprichter van de internationale campagne Handen af van Venezuela. Zij zaten aan beide zijden van de president. Aleida sprak als eerste met een gedreven speech waarin ze de heldhaftige strijd van haar vader tot leven bracht en in de welke ze de jeugd opriep deze verder te zetten. In het bijzonder legde ze nadruk op de campagne om de vijf onwettig vastgehouden Cubanen in de VS vrij te krijgen.

Vanwege de talrijke Latino’s in de zaal besloot Alan Woods de meeting in het Spaans toe te spreken. Hij begon zijn toespraak, die regelmatig werd onderbroken door geestdriftig applaus, met de volgende opmerking: “En ze beweren dat er apathie heerst onder de jeugd! Welkom apathische jongeren (gelach en applaus). De jeugd is niet apathisch! De jeugd heeft een zaak nodig die hen waardig is, een vlag, een visie, een droom.” Verder citeerde hij de fameuze en schandelijke stelling van Francis Fukuyama dat er een einde is gekomen aan de geschiedenis: “De geschiedenis is niet geëindigd. Dit is geschiedenis. Zij maken geschiedenis in Venezuela. En jullie zijn ook geschiedenis aan het maken.” Alan ging verder: “Op dit moment hebben er talrijke vergaderingen plaats in Wenen. Maar nergens is er een meeting als deze. We zijn hier niet gekomen om enkel te praten en dan terug naar huis te gaan en alles te vergeten. Deze meeting moet het vertrekpunt zijn van een grote solidariteitsbeweging in elke Europees land.” Hij riep iedereen op om aan te sluiten bij Handen Af van Venezuela (HAV). Te oordelen aan de reacties viel die oproep niet in dovemansoren.

Na Alan was het de beurt aan Emanuel Tomaselli, nationaal coördinator van HAV-Oostenrijk, die president Chavez kort voorstelde. Hij zei: “Het leven is een strijd, maar vandaag hebben we een veldslag gewonnen. Enerzijds bleek het bijzonder moeilijk om de aanwezigheid van president Chavez op deze meeting te bekomen. Maar anderzijds was het ook zeer eenvoudig, omdat we nooit getwijfeld hebben aan het feit dat hij een bijeenkomst van revolutionaire jongeren zou verkiezen boven een presidentieel diner!”

Toen president Chavez het podium opkwam, werd hij begroet met een oorverdovend applaus en een zee van rode vlaggen. Hij sprak gedurende twee uur. Het belangrijkste thema was de noodzaak om te vechten tegen het imperialisme en het kapitalisme, die de planeet vernietigen en het voortbestaan van de mensheid in gevaar brengen. Hij citeerde de woorden van Rosa Luxemburg: “De keuze waarvoor de mensheid zich gesteld ziet is die tussen socialisme of barbarij!” En hij voegde eraan toe: “Toen Rosa Luxemburg dit poneerde, sprak ze nog over een relatief ver verwijderde toekomst. Maar de huidige wereldsituatie is van die aard dat de bedreiging van de mensheid niet langer een zaak is van de toekomst maar van het heden.” En verder: “Toen ik 15 jaar was hadden we mei ’68, de Beatles, John Lennon en de oorlog in Vietnam. We keken naar de toekomst en we waren ervan overtuigd dat tegen het jaar 2000 de wereld een betere plaats zou zijn. De jaren zijn verstreken, maar in plaats van verbeterd zijn de zaken verslechterd. Wat is er gebeurd? Ze hebben mijn toekomst gestolen. Het imperialisme en het kapitalisme hebben mijn toekomst gestolen. En nu ik over de vijftig ben, ben ik ervan overtuigd dat mensen van mijn generatie elke dag, elk uur, elke minuut van ons leven moeten strijden voor een betere wereld – een wereld zonder armoede, ongelijkheid en onrechtvaardigheid. Die wereld is het socialisme! Ik geloof dat alleen de jeugd over het nodige enthousiasme beschikt, de passie, het vuur om de revolutie te doen slagen. Laat we ons verenigen en de wereld redden. Samen kunnen we erin slagen!”

Chavez’ speech kreeg een stormachtig applaus, het zingen en klappen gingen nog een hele tijd door. Chavez nam een rode vlag van iemand uit het publiek en zwaaide ermee door de lucht. En toen, geheel spontaan, begon de menigte de Internationale te zingen. Het was een emotioneel einde voor een emotionele gebeurtenis. Tot uren nadien zag je in de buurt groepjes mensen discussiëren over socialisme en revolutie op een manier die hier in Wenen lang niet meer gezien is.

Verdeeldheid

De organisatie van de meeting vergde enorme inspanningen. In totaal werden er door HAV-activisten 7.000 affiches verspreid over gans Oostenrijk. De Oostenrijkse Jongsocialisten en de ‘Alternatieve Studenten’ steunden de meeting op een actieve manier, vol overgave en enthousiasme. Er zijn een heleboel mensen die we zouden willen bedanken voor hun hulp bij de organisatie. We danken kameraad Harold van de Casa Militar, Veronica van de Venezolaanse ambassade in Wenen en Alejandro Fleming, de Venezolaanse ambassadeur voor België en de EU. Ook willen we kameraad Fernando Bossi in Caracas bedanken voor zijn onschatbare medewerking.

Jammer genoeg werd het enthousiasme voor de meeting niet door iedereen gedeeld. Sommige organisatoren van de zogenaamde Alternatieve Top wilden duidelijk een monopolie op het bezoek van president Chavez opleggen. Ondanks herhaalde pogingen van HAV om tot een vergelijk te komen werd elke toenadering afgewezen. Spijtig genoeg onderging de linkerzijde andermaal de traditionele ziekte van sektarisme en verdeeldheid.

Het gedrag van sommige tegenstanders kan enkel maar sabotage genoemd worden. Allerhande onverantwoorde geruchten over HAV en een desinformatiecampagne werden gelanceerd. Op de vooravond van onze meeting beweerde het voormalige hoofd van de Oostenrijkse Kommunistische Partij, Walter Beier, in een van de grote Oostenrijkse dagbladen dat het “nonsens” was dat president Chavez zou spreken op die meeting. Het gerucht dat de president niet zou opdagen was wijdverspreid. Om 23 uur stelde de TV zelfs nog dat Chavez teruggekeerd was naar zijn hotel. Op dat moment was hij echter al halverwege zijn speech in de Arena!

We gaan hier niet de talloze obstakels opsommen. Het volstaat om te stellen dat alle pogingen om de meeting van HAV te boycotten, uiteindelijk mislukten. De meeting was een buitengewoon succes. Aan het einde van zijn speech bedankte president Chavez publiekelijk HAV en Alan Woods voor de organisatie van zo’n schitterende meeting.

De boodschap moet duidelijk zijn. Het wordt tijd om een einde te stellen aan de verdeeldheid en aan de pogingen tot marginalisering van HAV – de oudste en veruit de meest succesvolle solidariteitscampagne, en bovendien de enige campagne met een internationaal karakter. Het wordt de hoogste tijd om secundaire meningsverschillen opzij te zetten en ons te verenigen in actie om de Venezolaanse revolutie te verdedigen tegen zijn externe en interne vijanden. Dat was, en is nog steeds, de positie van Handen Af van Venezuela. We nodigen dan ook iedereen uit om vanaf nu zij aan zij met ons eensgezind die strijd te voeren.

De meeting van 12 mei is internationaal van een enorme betekenis. Omdat Oostenrijk momenteel voorzitter is van de EU waren media van over de ganse wereld aanwezig: meer dan zestig dagbladen, persagentschappen en TV-stations. In Venezuela zelf kreeg de meeting de best denkbare verslaggeving. Hier in Wenen berichtte de pers dat Chavez een uiterst radicale speech hield waarin hij opriep voor revolutie en socialisme. De heersende klasse en hun pers blijken bijzonder ontstemd, maar de arbeiders en jongeren in Oostenrijk en de rest van Europa zijn dat duidelijk niet.

Het imperialisme is niet enkel de VS. De EU neemt een steeds vijandigere houding aan ten aanzien van Cuba en veroordeelde de maatregelen die Evo Morales vorige week nam om de gasreserves in handen te nemen. Het is geen geheim dat de Europese strategen van het kapitaal de ‘bezorgdheden’ delen van Washington over de draai naar links in het één na het andere land van Latijns-Amerika. Daarom was het bijzonder belangrijk om te tonen dat er ook een ander Europa bestaat, om te tonen dat gewone werkers en studenten de zaak steunen van de Bolivariaanse revolutie en het socialisme in Europa en in heel de wereld.

Deze historische meeting is een gigantische stap vooruit voor het internationaal socialisme!

In de komende dagen zullen we nog extra materiaal hierover online zetten. Je kan alvast via de volgende link enkele beelden zien: film van stuk uit Chavez’ toespraak + het geladen einde

Je kan ook al enkele foto’s en krantenartikels bekijken op de Duitstalige website www.haendewegvonvenezuela.org.