Nederlands

Gesprek met Jesus Pino, lid van het ‘Frente Revolucionario de Trabajadores Siderúrgicos de SIDOR' (‘Revolutionaire front van staalarbeiders van Sidor'). Jesus is een van de gasten van de solidariteitsdag met Venezuela op 15 november in Brussel.

Kort na de nationalisatie van het toonaangevende Venezolaanse staalbedrijf ‘Siderúrgica del Orinoco' (SIDOR), richtten een groep personeelsleden een revolutionair front op binnen het bedrijf.

Kan je ons vertellen waar dit ‘Revolutionaire front van staalarbeiders van Sidor' voor staat?

Jesús Pino: Het Front is ontstaan na de nationalisatie van SIDOR, naar aanleiding van de oproep van de ‘comandante' Chavez om van SIDOR een efficiënte en socialistische onderneming te maken. De arbeiders zijn steeds uitgebuit geweest door Terniumn, de multinationale onderneming die toen eigenaar was van SIDOR. Enkele personeelsleden, vooral zij die tot de omkadering horen (en niet worden opgenomen in de CAO's) hebben het ‘Revolutionaire front van staalarbeiders van Sidor' gevormd dat tot doel heeft naast de uitvoering van de opdracht die Chavez ons heeft gegeven, ervoor te zorgen dat het personeel zich organiseert en deelneemt in de controle over het reilen en zeilen van het bedrijf. Wij zijn de mening toegedaan dat er geen echte nationalisatie kan plaatsvinden zonder dat wij, de werknemers, een leidinggevende rol spelen in het bedrijf.

Kan je ons wat meer vertellen over de geschiedenis van SIDOR en de gevolgen van de privatisering in 1997 en over de strijd van de arbeiders voor de nationalisatie ?

Jesús Pino: Dertig jaar werk ik al bij SIDOR en ik kan je een kort overzicht geven van de ontwikkeling vanuit een marxistisch oogpunt. SIDOR was een staatsbedrijf en werd geprivatiseerd in 1997 als gevolg van het neoliberale beleid. Theodor Petkoff (toen Minister van Arbeid en vandaag een van de leiders van de oppositie) heeft deze privatisering bewerkstelligd. Hij was de mening toegedaan dat het beter was het bedrijf te verkopen dan in staatshanden te houden. Binnen het bedrijf hebben we vastgesteld dat zijn die de macht hadden (Andrés Velázquez, de toenmalige gouverneur) en de vakbonden in handen van Causa R (politieke partij ontstaan na een splitsing in de Communistische Partij) dit neoliberale beleid mee hebben gesteund en de arbeiders hebben gedemobiliseerd.

Het proces van privatisering heeft tot massale afdankingen geleid en het verlies van een heleboel rechten voor het personeel. De staat kreeg geen inkomsten meer die de multinationale onderneming zich op een wettelijke en ook op een onwettelijke manier toe-eigende. Vandaag kennen we de echte draagwijdte niet van de schade berokkend aan het milieu, noch aan het patrimonium van het personeel of deze van de staat.

Gedurende tien jaar, telkens er een onderhandeling startte voor een collectieve arbeidsovereenkomst, mondde het uit op een conflict omdat de multinationale onderneming er enkel en alleen op uit was de arbeiders zo veel mogelijk uit te buiten. Uiteindelijk werd het bedrijf gedurende 21 dagen stil gelegd door stakingen. President Chavez is persoonlijk moeten tussenkomen om een oplossing te vinden voor het conflict, wat aanleiding heeft gegeven tot de nationalisatie. Wat gaat er nu gebeuren? Er is sprake van de arbeiders te organiseren. Wij werken aan een ‘Fabrieksraad - Consejo de Fabrica' met de hoop de steun te krijgen van de regering opdat de arbeiders effectief de controle kunnen verwerven over het bedrijf.

Rekening houdend met het debat over ‘medebeheer' en de recente verklaringen van Chavez over de voorhoederol van de arbeidersklasse, welke rol denkt u moet de arbeidersklasse spelen in een socialistische onderneming?

Jesús Pino: Wij kijken naar de arbeider niet zoals het kapitalisme ernaar kijkt. Wij zien de arbeiders als denkende wezens die in staat zijn beslissingen te nemen vanuit de belangen van hun sociale klasse. Daarom is het zo belangrijk dat de arbeiders van SIDOR die taak op zich nemen. Samen met de vakbond en de werknemers werken we aan een culturele verandering in het bedrijf. Het socialisme kan niet bestaan zolang de arbeiders denken dat alles goed gaat terwijl er duizenden mensen in de ellende leven.